WEEK 9 en 10

Allereerst de beste wensen en veel geluk voor het nieuwe jaar. Ik wens jullie allemaal het beste en al het goeds voor 2016! Eén nieuw begin, een nieuwe start en voor mij zal dit boek ‘het boek van 2016’ met ups en downs verlopen. Een jaar waarin ik wederom zal vechten en mijn strijdt voort ga zetten om op te knappen en hopelijk ook weer van de kleine momenten kan gaan genieten.

WEEK 9 EN 10

Helaas maar waar, vorige week was ik totaal vergeten een blog te schrijven. Misschien ook wel door de feestdagen en alles wat daartussen in gebeurd. Zoals jullie al wisten was ik met kerstavond een nachtje thuis geweest en dat was met oud&nieuw precies hetzelfde geval. Ik voldeed net als die keer daarvoor aan alle eisen met betrekking tot het veilig naar huis toe kunnen. Nouja, veilig… veilig kon je het niet echt noemen aangezien er wel een heel aantal maatregelen waren om het veilig te kunnen doen maken. Het vervelendste is namelijk dat mijn waarden zelfs na zo’n 10 weken nog steeds niet stabiel zijn en zelfs tussendoor afwijkend laag of verontrustend als ik na bed toe ga. En dat maakt het niet alleen voor mijzelf spannend, maar ook voor het thuisfront en de artsen zelf. Toch weerhield het ze niet om wederom een toestemming te geven om naar huis toe te gaan. En hoe moe ik misschien ook was; hoe heerlijk ik weer in mijn eigen bed kon slapen. Het kostte misschien wel wat nadenken of ik ook daadwerkelijk naar huis toe wou aangezien ik bang was om een masker voor te moeten houden als mensen mij zouden zien. Want normalerwijs komt de buurt nog wel eens over de vloer enzo en om dan vragen te moeten beantwoorden of te doen alsof het goed gaat zag ik niet zitten. Toch besloot ik te gaan omdat of ik nu bij de PMU oud en nieuw zou vieren of thuis het thuis toch leuker zou zijn in verband met het thuis zijn en even een andere omgeving om je heen. Ook al voelde het heel dubbel en kon ik niet echt genieten zoals ik had gehoopt. Ook heeft ieder voordeel ook zeker zijn nadeel namelijk het feit dat je jezelf weer om 8.00UUR ik herhaal 8.00UUR in de ochtend moet melden. Dus dan is je nachtje wel heel en ook echt heel kort. Het mooie was wel dat voordat ik wegging even bovenin het AMC naar het vuurwerk ging kijken, waarbij je over de stad om 20.00uur al de meesterlijkste vuurwerken zag.
Uiteindelijk kon ik dan over de afgelopen twee weken zeggen dat dit misschien als enige het hoogtepunt was van de afgelopen tijd, want na der hand werd het alleen maar minder rozenkleurig in vergelijking tot die twee kleine momenten waarop ik naar huis toe mocht en thuis had geslapen om vervolgens in de ochtend met stresskip verplegers onthaald te worden door het feit dat mijn toestand op gebied van de suikers en hartslag er denderend slecht aan toe waren. Al hoopte ik het nieuwe jaar ‘goed’ te beginnen, was dat zeker niet het geval want dat 2 werd ik ziek en men was bang dat het ging om de griep. Gelukkig niet, want daar heb ik dus niet de weerstand voor. Alleen betekende dit dus ook dat ik naast het feit dat ik mijn sondevoedingen niet binnenhield ook nog eens hondsberoerd was en zelfs niet eens mijn dagelijkse uitje buiten kon volhouden. En hoe houdt zo’n lichaam zich dan staande? Extra controles door het feit dat ze na drie pogingen om sonde te geven, die niet binnen waren gebleven, de overige drie maar lieten zitten. Ik werd weer in de nacht wakker gemaakt en meerdere malen gecontroleerd; maar desondanks hield ik stand. Ik hield misschien nog wel beter stand dan dat ik een normale dag had doorbracht dan zijn de waardes 9 van de 10 keer nog slechter dan die ochtend. Best bizar, maar dat geeft wel aan dat mijn lichaam zichzelf nog niet staande kan houden en er te veel onwisselvalligheden zijn helaas. En dat is wat er tijdens de grote visite ook werd aangegeven dat ze het zelf ook niet kunnen bevatten en begrijpen. Maar goed, zo overleefde ik mijn weekend met veel slapen en herstellen van die ene dag ziek zijn. Slapen was het beste medicijn om bij te komen en ook wat te herstellen nadat ik zowel geheel leeg was en lichtelijk weer beetje bij beetje aan voeding kreeg toegediend. Want tja dat was punt twee van die week dat voor de maandag geen positief effect zou hebben; het scheen dat ze vergeten waren om de orde van de verhoging van de sondevoeding door te zenden in de recente uitvoeringslijst. Waardoor ik 4 dagen te weinig sondevoeding had binnengekregen in plaats van de 330ml per keer 310 en dat hield in dat door deze fout van de artsen in combinatie met het ziek zijn geweest en het vele vocht verlies mijn gewicht niet was toegenomen ten opzichte van die maandag ervoor. Ik was gelukkig precies gelijk gebleven, maar door deze twee bijkomstigheden was de meting ‘ongeldig’ oftewel de maatregelen houden nog maar weer eens één week aan! En dat voelt als een domper eerste klas; want ik hoopte zo op iets van verandering en/of versoepeling in vergelijking tot die week ervoor. Hoe goed ik mijzelf ook staande kon houden en het liefst een stomp had uitgedeeld naar de arts of een woord naar zijn hoofd had willen roepen kon ik mijzelf inhouden en inhouden is niet gemakkelijk in deze situatie. Echt waar als de SS nog had bestaan was hij zeker de leider geweest en had hij niet eens hoeven solliciteren om lid te worden. Huilend met een totaal in de war zijnde gedachten, die de afgelopen dagen vaker voorbij kwamen door de onderbemanning en het moeten wachten en jezelf een lastpost vindend om telkens te vragen of de badkamer even open kan, of ze de po willen legen, of ze even willen meelopen, etc. hou je dat niet lang vol. Ik wordt echt gek van al die regels en wetten, dat het nogal eens te veel wordt en ik in tranen uit kan barsten en huilend al krabbend aan de pleisters zit van de sondevoeding om hem eruit te trekken. Of misschien wel in gedachten het liefst keihard ergens tegenaan wil schoppen (maar mijzelf niet wil bezeren) kan ik mij dan nog net inhouden. En het wordt allemaal alleen nog maar erger als je ziet hoe gelukkig iedereen is om je heen en ik totaal niet. Het lijkt vaak met de dag erger te worden; emoties nemen toe en het plezier en kunnen genieten steeds verder af. Het vinden van ontspanning is lastig en het denken aan de toekomst en alles wat nog komen gaat maakt dit niet gemakkelijker. Rust is de laatste dagen ook ver te zoeken, omdat ik hoop op vooruitgang en dat is er nog niet. Dit feit werd nog even keihard benadrukt afgelopen maandag toen mijn advocaat ineens weer kwam aankloppen. Er scheen dus net voor kerst een brief opgezet te zijn een tweede rechtszaak. Mijn drie weken IBS zijn namelijk al enige tijd voorbij, maar niet wetende dat er ook een vervolg rechtszaak kwam waarbij RM aangevraagd werd. Donderdag is de rechtszitting, waarin wederom wordt besloten of ik opnieuw een dwangmatige opname kan krijgen en niet voor drie weken. Nee dit zal gelden voor zes maanden. Ik herhaal zes maanden. Het erge is dat de verklaring van de onafhankelijke arts/psycholoog totaal niet onafhankelijk is in mijn ogen. Hij beweerd dat ik nergens aan meewerk, terwijl ik juist besef dat aangezien ik niet meewerk de dwangmatige opname strikter wordt ingezet met 24/7 vastgebonden worden in je bed en alle vrijheden die je hebt worden afgenomen. Het zal op dat moment ook verboden zijn om nog ergens aan deel te nemen en überhaupt naar buiten te gaan. Dat maakte ik niet alleen mee met Nora, maar nu ook met een ander meisje dat geheel niets kan behalve in bed liggen en in het bed verplaatst worden naar haar 24/7 gecontroleerde cel te liggen. Als persoon wordt ik al gek van het feit dat ik verplicht ben om na iedere voeding 1 uur in de woonkamer op bed te liggen laat staan dat je 24/7 in het zicht gehouden wordt. Als ik binnen dat uur naar de wc moet, moet ik het melden en dat is al een ramp als je soms uit de nood vergeet het te zeggen en ze dan als politieagenten achter je aanlopen om te kijken wat je gaat doen of het feit dat ze sporadisch even komen kijken op je kamer als je daar bent ook al mag je naar je kamer toe. Dat besef heb ik dan op dat soort momenten nog net dat ik, de Manon, het moet overwinnen om de ramp van deze opname niet nog erger te maken. Het kost vaak veel moeite om ondanks die woede en al het onbegrip mijzelf in te kunnen houden en mij niet te laten overspoelen door alles wat op dat soort momenten door je hoofd spookt.

En zo lijkt mijn week dus eigenlijk niet heel bijzonder door het feit dat er in vergelijking met die week ervoor niets is verandert en ook deze week niets gaat veranderen. Maar daarom wil ik jullie nog wel even op de hoogte brengen van een geniale set van één van de ex-medebewoners. Je kunt dus ontsnappen en dat is al eerder gebruikt in de afgelopen tijd aldus verhalen. De deuren zijn hier op slot en je kan eigenlijk niet zonder batch naar buiten toe; waardoor hij dus op een andere manier naar buiten is gekomen. Ik dacht altijd dat het zo goed beveiligd was, maar nee. Je kan schijnbaar met een mes en vork de schroefjes van het raam opendraaien en naar buiten toe komen. ‘’Dit heb ik uit betrouwbare bron’’ (je moet het toch ergens over hebben tijdens het krijgen van de sondevoeding), maar wil het wel even delen. Zo maak ik ondanks tegenslagen ook komische momenten mee als mij dit soort dingen worden verteld. Niet dat ik wil ontsnappen, want dat heeft geen eens zin. Als je wordt gevonden met je terug en één deurtje naar links toe naar de gesloten afdeling of je komt hier wel terug en wordt vastgelegd in bed (dat zou voor mij zo gelden). En wat heeft het voor zin als je op straat staat? Iedereen kent je en weet wie je bent, dus waar moet je heen. Je staat buiten en dan?. Natuurlijk spoken dat soort dingen ook door je hoofd dat je hier niet wilt zijn, maar wat heeft het voor zin. Je werkt jezelf en je behandeling alleen maar tegen. Dat ik wel begrijp dat je dit in een opwelling roept. Ik heb het ook wel geroepen dat ik hier weg wil en ga, als ik niet lekker in mijn vel zit of weer een tegenslag krijgt te voordragen. Maar het ook echt doen; nee dat zal ik nooit doen. Maar hoe deze man is ontsnapt; op de manier zoals uit de film, dat maakt het allemaal nog grappiger. En moet je nadenken dat scharen en zelfs de deurklinken van je kamer zo zijn gemaakt dat je jezelf niet kan ophangen (tenminste dat was de reden erachter) dat je wel zo gemakkelijk naar buiten toe kan gaan. Of even een noodknop doorslaan en dan sta je er ook. Maar gelukkig heb ik die vrijheid nog net dat ik per dag 1,5 uur naar buiten toe mag (vrijwillig) En niet over dit soort fratsen hoef na te denken.

Lieve mensen tot volgende week. Ik hoop dat er dan meer is gebeurd dan dat er in de afgelopen dagen heeft plaatsgevonden! Tot volgende week met meer nieuws vanuit het PMU-dagblad met betrekking tot de rechtszaak en hoe ik er na één week zonder fouten en ziek zijn voor zal staan. En ik klink misschien nu alsof het mij niets interesseert of niet raakt, maar dat is zeker niet het geval. Typen is eenvoudiger dan er over praten en ergens moet ik ook mijn verhaal kwijt zonder het in tranen te hoeven vertellen.

Ohja bedankt lieve mensen voor de kerstkaarten, die jullie mij stuurden en de appjes! Alleen heb ik één misteryguest kaart ontvangen (thuis door de brievenbus) ik zou graag willen weten van wie die was. Er staat een insect of iets dergelijks op, maar de naam is ontcijferbaar en niet te achterhalen van wie die was. Ik ben benieuwd!

DIKKE NIEUWJAARSZOENEN