WEEK 19

Voor dat ik het wist was er weer één week voorbij waarin eigenlijk best veel is gebeurd, maar ik laat het dit maal bij de twee belangrijkste punten of misschien wordt het in de tussentijd wel wat meer maar dat merken jullie dan vanzelf.

Tijdens de grote visite vanuit de voorgaande blog wist ik dat met verlof mogen niet meer kon, maar nu had mijn broertje lief twee kaarten weten te regelen voor ajax-az echte fanaten gingen wij daar dan ook naar toe en dat had ik helemaal niet zien aankomen.

[ Stiekem heb ik één keer echt hard kunnen juichen en net doen alsof ik gek was want met de sonde nog in leek ik toch al anders dan de anderen. De mensen keken me wel raar aan toen ik juichde en op sprong, waarna ik doodleuk zei: ‘Maar ze moesten toch in dit doel scoren?’ Ik deed net alsof ik gek was; ook al zag ik de bui van de vernederende nederlaag allang hangen. En Leon maar lachen. Wacht maar broerlief tot de volgende keer. Jammer genoeg werd het inpeperen van de nederlaag nog wel eventjes voortgezet door de fanatieke ajaxieden binnen de verpleging ]

(Vervolg waar ik was gebleven) Dat komt namelijk door het feit, dat het voor één keer door de vingers werd gezien. Vanaf heden mag je namelijk niet meer met verlof mits je voor 20.00uur terug bent en niet langer dan 2 uur van de afdeling af bent. De verzekering vind het namelijk geld verspilling als je afwezig bent terwijl er dan iemand anders in je bed mag en/of kan liggen. Deze voorwaarden voor nog legaal met verlof mogen wist ik pas afgelopen dinsdag toen ik er naar vroeg. Voor het eerst sinds tijden was ik ook weer alleen bij de grote visite aanwezig aangezien het weegmoment van maandag positief was uitgevallen en er niet veel bijzonders waardoor ik van slag zou zijn de revue zou passeren. Al vroeg was ik aan de beurt met nog half mijn slaap in mijn ogen kwam ik dan ook de kamer binnen lopen waar zo’n 18 ogen mij aanstaarden en daar zat ik dan hoe ik nadacht om de komende week in te gaan. Of ik misschien nog vragen had met betrekking tot veranderingen binnen het beleid. Dat is uiteraard een domme vraag, want natuurlijk wil ik aanpassingen en die kwamen er ook, namelijk
1. Wederom één sondevoeding afbouwen. Van de zes momenten heb ik er nu nog maar 4 oftewel ik ontbijt weer sinds dinsdag en één tussendoortje eet ik in vast voedsel. Het nadeel hieraan is echter wel dat ik mijn smaak totaal kwijt ben. dat kan enerzijds komen door de sonde die tijdelijk of misschien wel voor een langere periode mijn smaak wegneemt, anderzijds op mentaal gebied dat je hersenen deels zijn uitgeschakeld tijdens het eten. Je smaak kan terugkomen maar het hoeft ook niet zo te zijn.
2. 2x in de week 15 minuten wandelen. Normalerwijs mocht ik alleen in de rolstoel naar buiten toe. Ik moest wel goed nadenken of ik dit ook echt wou want als ik aanstaande maandag niet voldoe aan de minimum eisen dan gaan ze dit natuurlijk weer van mij afnemen inclusief het ontbijten.
3. Zondagmiddagverlof dat ik langer dan het uurtje wat ik naar buiten toe ging naar buiten mag. Dit keer gaat de rolstoel het Amsterdamse Bos onveilig maken. Als ik met verlof wil moet ik namelijk een heel plan opstellen; hoe, met wie, wat, waar, wanneer, etc. Tot in detail moet ik het dan uitschrijven om het goed te laten keuren en dat het ook verantwoord is aangezien niet alle waardes nog op een gezond niveau zijn. Nu kijk ik al uit naar zondagmiddag, maar het zou ook best kunnen dat als mijn waardes zondagochtend niet hoog genoeg zijn het verlof niet doorgaat. Daar hikkel ik steeds tegenaan (maar goed dat het vorige week zondag tijdens de voetbal niet was afgesproken anders had ik niet mee gemogen..)
4. Vorige keer vertelde ik over een medicijn dat ik op proef zou proberen. Hier ben ik ook mee gestopt aangezien de nadelen erger waren dan de voordelen. Ik sliep misschien wel beter door het verduffende stofje in het medicijn, maar als ik in de nacht wakker werd zag ik alles dubbel, werd ik duizelig (net als overdag), verslapte spieren en de ruis die moest optreden daar merkte ik weinig van.

Al met al was het dus een positieve visite, waarbij ik met een goed gevoel naar buiten kon stappen en het grote voordeel was dat als ik deze keer iets was vergeten ik het tegelijkertijd nog even in de middag kon navragen. Dinsdag en woensdag was ik namelijk gast bij hoorcolleges, over eetstoornissen, aan derdejaars universiteit studenten. Gelukkig was het dit keer niet een zaal vol met 200-300 studenten, maar een select groepje van 25 studenten. Tenminste dat dacht ik dat het minder eng voor mij zou zijn, maar waar het de vorige keer ging om het achterhalen wat ik had door vragen te stellen en ik alleen antwoord mocht geven op die vragen; wisten ze ditmaal al van mijn achtergrond en was het een stuk persoonlijker van aard. Ik kon wel zelf kiezen waar ik wel en/of niet antwoord op gaf. Door deze twee hoorcolleges hebben mijn twee hoofdartsen wel meer inzicht gekregen in mij; dat vertelde ze achteraf. Ik mocht best trots zijn op mijzelf dat ik zo open was geweest en de studenten heb laten meekijken in mijn leven voor en in de MPU en hoe ik daar in sta/wat het met me doet/de aanleidingen, etc. eigenlijk te veel facetten om even in het kort te beschrijven.
Misschien was het ook wel een goede zet voor mijzelf aangezien je toch gaat nadenken over je proces en wat de MPU mij nu heeft opgeleverd. Ik zie het soms nog steeds als een regelrechte ramp, als een gevangenis of erger nog maar de artsen zijn er wel om je te helpen ook al voelt dat af en toe niet zo. Natuurlijk ben ik niet altijd even blij met de maatregelen die er zijn en hoe ze met je omgaan, maar het komt uiteindelijk mijzelf ten goede ten minste dat hoop ik. En hoe beter het gaat hoe minder ‘streng’ ze hoeven te zijn. Streng is misschien wel het juiste woord maar klinkt ook een beetje negatief aangezien het voor mij natuurlijk heel anders aanvoelt dan het voor een buitenstaander lijkt. Want 1 week kan best lang duren vooral als je weet dat je bijvoorbeeld in die week niet 1 uur in het zicht moet zijn maar 1,5uur.

Daar was ik al bang voor dat ik eigenlijk meerdere dingen heb meegemaakt en daar gedurende het typen achter zou komen, want het belangrijkste moet nog komen. Die dinsdagmiddag was er een overleg over mijn toekomst tussen alle hoofd behandelaren van de MPU, HC en mijn ouders. Hier werd eigenlijk al vrij snel duidelijk dat door mijn RM, die 8 maart verloopt, ik eigenlijk geen keuze heb dan alleen de Ursula kliniek. Door een RM heb jezelf geen zeggenschap en wordt er door de artsen/behandelaren voor je besloten. Zelf wil ik helemaal niet naar de Ursula kliniek toe omdat ik dan weer intern moet in een andere omgeving. Persoonlijk denk ik dat het mij niet gaat helpen aangezien ik mijzelf dan zo ga vergelijken met medelotgenoten en mijzelf daar juist alleen maar lamlendiger door ga voelen. Het kwam ook echt over als een echte domper aangezien ik dit niet had verwacht. Ik hoopte dat ik bij 47kg weer ambulant verder zou kunnen bij HC en tot dit tijd mijn tijd hier bij de MPU zou uitzitten, maar daar werd al gauw een stokje voor gestoken. Aan het eind van het gesprek werd medegedeeld dat donderdag een vervolg afspraak zou zijn bij de Ursula over de klinische opname.

De woensdag en donderdagochtend leken wel slomer dan sloom voorbij te gaan en de angst/stress nam toe na mate ik ook in de auto zat op weg naar Leiden. Het enigste voordeel was dat ik gelukkig niet alleen heen hoefde te gaan en mijn ouders erbij aanwezig diende te zijn. Tijdens het gesprek werd een raket met vragen op mij afgevuurd gaand over mijn gevoelens hoe ik opkeek tegen de opname tot en met mijn gedachtegangen over behandelingen/leven/etc. En als je dan vraagt: ‘Hoe kijk je aan tegen een opname?’ Daar wisten ze zelf al wel het antwoord op. Ik kijk uiteraard niet positief aan tegen die opname. Ik wil niet weer opgenomen worden en dan ook nog eens in een nieuwe omgeving waarbij naast het somatische deel ook aandacht wordt besteed aan het psychische/mentale gedeelte. Bij de Ursula zal ik de High Cure gaan volgen oftewel een klinische opname die geheel op jou als persoon wordt afgestemd. Het behandelplan wordt volgende week samengesteld. Enkele stappen zijn al van te voren bekend, namelijk:
• Aankomen in gewicht en de sondevoeding verder afbouwen, zodat je een normaal eetprogramma hebt. Het aankomen verschilt ook per student hoeveel hij/zij red met behulp van de eetlijst.
• Er zijn meer vrijheden en je op kort termijn ook korter verblijven in plaats van elke 7 dagen per week intern te zitten (afhankelijk van de stijgende lijn). Je kan ook in en uit lopen afhankelijk van je BMI en ook in overleg. Ze gaan daar namelijk al sneller over op ambulant het thuis oefenen; daar waar ik hier niet aan toe kom.
• Er wordt veel aandacht besteed aan therapieën en activiteiten ter ontspanning.
• Ze kunnen de behandeling overnemen van HC, maar of ik dat wil.. Daar kan ik nu natuurlijk nog geen antwoord op geven aangezien ik niet weet of dit beter bij mij past en of de personen die straks over mij gaan mij beter liggen dan bij HC.
Verder kan ik er nog vrij weinig over zeggen, want volgende week hoor ik daar meer over als ik weer langs moet komen. Waarschijnlijk wordt ik daar 14 maart opgenomen. Hoe moeilijk het ook is om in te zien; is het wel een stap verder richting huis. En ambulant verder daar waar ze bij de Ursula strikt naar streven naar een zo’n kort mogelijke opname. Alleen vertelde ze dat ook over de MPU en dat is van 3 weken al 19 weken dus of ik dat moet geloven??

Voor deze blog laat ik het hier bij. Het meest urgente is wel verteld volgens mij. Tot de volgende keer maar weer!