WEEK 11

Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen. De week is al verder dan ver voorbij, maar ik had even niet de energie om daar daadwerkelijk de aandacht aan te besteden of aan te beginnen. Want heel veel is er volgens mij niet echt gebeurd, tenminste dat dacht ik voordat ik aan deze blog begon te typen. Afgelopen maandag was er dan eindelijk die 0,5 kg per week erbij en wat was al enkele weken geleden beloofd als dat het geval was tijdens het weegmoment dan gingen ze de sondevoeding afbouwen.. Als dit dan ook nog eens zwart op wit staat en de artsen ineens terugkomen van hun eigen afgesproken regels dan is de maat wel echt vol. Het nadeel hierbij is, is dat door die RM die de rechter heeft afgegeven er geen tegenspraak mogelijk is. Het voelt elke keer als een domper, omdat je denkt dat er eindelijk verandering in gaat komen, maar dat dus niet het geval is. Ze kunnen alles wat ze willen zelf bepalen en in de hand houden ook al wordt elke keer verteld ‘We maken samen met jou een plan..’ En dat is helaas ver te zoeken. Zo val ik altijd van de ene in de andere verbazing en teleurstelling, met als gevolg dat ik er nu echt helemaal doorheen ga zitten. De emoties lopen verder op en irritaties ook. Ik kan me niet meer rustig concentreren of ergens afleiding in vinden. Het draait alleen nog maar om de dag uitzitten en wachten tot het maandagochtend is. En nu ben ik al zenuwachtig voor dat volgende moment. Ondanks deze vreselijke gewaarwording na 11 weken opgesloten te zitten voor je gevoel mits je even buiten bent in de rolstoel was er twee hoogtepuntje aan te wijzen, namelijk
Voor het eerst na 5 weken gevraagd te hebben om naar de bioscoop te gaan, was het afgelopen zaterdag dan eindelijk zo ver. Me suikers waren eindelijk in de ochtend hoog genoeg om naar James Bond te gaan. Jammer genoeg was de film nogal wat langdradig en viel het volgens ons een beetje tegen, maar het uitstapje was daarentegen wel positief. Dat komt door het feit dat je even uit deze omgeving weg kan en ergens anders je zinnen op kan zetten. En dan kijk je daar ook wel echt naar uit de hele dag als je in de ochtend al weet dat je naar de film toe mag.
De po-stoel is tijdelijk door die gewichtstoename weer weg van mijn kamer, waardoor een gewone wc weer onder mijn billen voelbaar is. En dat geeft wel echt een fijn gevoel, mede omdat je niet telkens hoeft te vragen of de badkamer even open kan in verband met tanden poetsen, douchen, etc. Dan pas merk je hoe vaak je een toilet of badkamer gebruikt. Deze afspraak staat gelukkig vast, maar zo bleek ineens vanmorgen dat ze sinds gisteren de hoeveelheid voeding ook weer eens hebben opgehoogd zonder dat ik daar iets vanaf weet. En waarom? Niemand verteld mij iets.. Het enigste resultaat is dat ik er compleet gek van wordt!!

Soms als ik het zelf niet kan ‘positief’ kijken dan wordt ik wel geholpen door de mensen om mij heen, die me proberen op te vrolijken of met een geniaal plan komen aanzetten. Het zal ook vast niet meewerken dat ik 8 op de 10 keer slecht slaap en om de haverklap wakker ben, waardoor mijn vader met het ideale idee kwam om in het Fletcher hotel een hotelkaart mee te nemen dat je niet gestoord mag worden. Laat in de avond via de parkeergarage met de rolstoel naar beneden; de achtbaan op zich. En dan zonder enige controle kan je zo het pand in komen. Best vreemd eigenlijk in deze tijd, maar dat deugde niet de pret. Boven in het hotel, verdieping 18, kan je namelijk 360graden rondkijken over Amsterdam op een hoogte van …. Meter. Voor Nederlandse begrippen is het denk ik best hoog en het uitzicht is zeker niet verkeerd. Maar het mooie aan deze tocht was dat ik van woensdag op donderdag nacht die kaart gebruikte om ervoor te zorgen dat ik donderdagochtend niet vroeg wakker gemaakt zou worden. Alleen ging dat niet op, want nog voor 8 uur stonden ze al voor mijn deur opgesteld met alle apparatuur. Helaas, maar wat scheen nu wel te zijn dat de nachtdienst niet mijn kamer in durfde. Normaal komen ze inderdaad in de nacht langs om te kijken, maar daar had ik inderdaad geen last van gehad. Dat was dan wel weer komisch, omdat Ellen inderdaad heel serieus is en zich dan schuldig zou voelen om binnen te komen. Zij dacht dat ik het demonstratief had opgehangen aan mijn deur.. Arme Ellen, dat was niet mijn bedoeling, maar het werkte wel alleen voor de verkeerde personen.
De andere kant kwam dan wel weer van pas. Door het niet aanvullen van de spuiten waarmee ze sondevoeding geven moest er een primitief systeem bedacht worden en als je dan te veel druk uitoefende op die spuit spoot het alle kanten op. Of te wel ik en het bed zaten onder. En wie laat je dan schoonmaken? Net als de kranten halen? De stagiaires. De humor van zo’n kaart is dan het pesten van de stagiaires door de verpleging. Het zijn een soort van plagerige testen om te kijken of ze wel opletten. Geniaal. Het klinkt misschien niet grappig, maar in dat soort situaties is dat wel het geval.
Of de interne verhuizing binnen de afdeling op twee mensen na, is iedereen van kamer geruild door één nieuwe patiënte. Maar wie mocht er blijven op haar kamer? IK! Gelukkig heb ik niets meegemaakt van die verhuizing, door het feit dat die avond een extra rondje buiten met de verpleging was ingelast en wij op een intern feestje terecht kwamen van het AMC met een dj en gratis drankjes. Het was in het studentencafe in het AMC, en wij hoopten daar een aantal co-assistenten tegen te komen in een dronken bui aangezien de bierlucht al van ver te ruiken was. Maar nee, het was de afdeling radiologie die na hun dienst van 5 t/m 9 uur dat zaaltje hadden afgehuurd om een feestje te bouwen. En daar maakten wij op uitnodiging wel even gebruik van toen we om de hoek keken wat er te doen was bij al die muziek. We mochten zomaar binnenkomen en even gezellig van hun Nieuwjaarsfeest genieten.

Verder weet ik zo één-twee-drie even niets meer te vertellen, behalve dat ik dus nu officieel ben uitgeschreven van mijn studie na weken daar ook mee gelopen te hebben. De achterstand was te groot en eigenlijk nutteloos om ingeschreven te blijven. Gelukkig kan ik volgend jaar wel weer instromen (De deuren staan nog voor mij open).