WEEK DRIE

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de steun, die mij wordt gegeven. Ik had niet verwacht dat er zoveel personen waren die dit verhaal volgenden, waardoor ik weer ben begonnen met week 3.

Na afgelopen week werd was het voor het eerst dat ik hoopte voor een vooruitzicht na die dinsdag dat er werd vermeld dat ik hoogstwaarschijnlijk op de vrijdag naar school toe mocht of beter gezegd even met ‘verlof’ om uit deze wereld te stappen. Ik merk dat zodra ik buiten ben even buiten de kliniek; weg uit het AMC er even rust heerst. Alleen werd die rust al gauw vermindert in de rest van de dag dat er eisen werden gesteld op het gebied van de glucose, bloedwaarden en hartslag als dat minimaal 24 uur stabiel zou zijn ging het door. En alles was al geregeld.. Zo begon de ene na de andere domper in de derde week. Het was echt een week die mij emotioneel verder en verder achteruit heeft laten gaan. Dagelijks liep ik te huilen en zag letterlijk de moed er niet meer van in.
Het feit dat als je extra suikers binnenkrijgt via een nieuwe eetlijst en je waarden gewoon niet omhoog gaan is zo frustrerend dat op een bepaald moment je ook geen overzicht meer krijgt over je eigen lichaam. Het liefst de moed wou opgeven en de handdoek in de ring gooien.. Die gedachten spoken dan door je hoofd: ‘’Waar doe ik het überhaupt allemaal nog voor als er toch niets verandert?’’ Toenemende frustraties, waarbij naast de gewone eetlijst ook nog eens extra suikerrijkvoedsel naar binnengaat om die suikers omhoog te krijgen en als dat niet werkt en je ’s nachts je bed uit moet om allereerst 1:1 limonade te drinken (2 glazen) om vervolgens onder de energie te zitten en niet meer kan slapen wordt je letterlijk echt knettergek. Na de derde op een volgende nacht was voor mij echt de maat vol; ik kon er niet meer tegen! Daar kwam de limonade alweer aan en ik wou niet nog één nacht wakker liggen na twee nachten al niet geslapen te hebben. Op dat soort momenten komt de boeman omhoog en ligt de limonade op de grond. Vanuit de woonkamer wil ik mij dan het liefst verder afzonderen van de rest. Trek ik mij huilend en totaal overstuur terug in mijn kamer waar ik dan allereerst geheel gerust gesteld moet worden door de hoofdartsen. Alleen kan dat niet, want na ieder eet- en/of drinkmoment moet je één uur rust nemen in de woonkamer.

De ochtend daarna was alles behalve een heerlijk wakker wordende ochtend door het feit dat ik slaap te kort had, weer was afgevallen en de hoofd behandelaren de verhalen hadden gehoord van de afgelopen nacht. Jammer genoeg was het verhaal alleen wat aangedikt, waardoor het leek alsof ik een glas door de ruiten had gegooid en dat was totaal niet het geval. Gelukkig snapten ze toen ik mijn verhaal deed waar de frustratie vandaan kwam en gaven ze mij gelijk dat ik het glas een tik had gegeven (a la papa zijn reactie) en de verpleging het niet had zien aankomen waardoor uit schrik zij het glas liet vallen. De donderdag was dan ook voor mij een soort van raar begin van het weekend met een plotseling gepland gesprek met zowel HC als de kliniek in het AMC. Om tot een behandelplan te komen, alleen bleef dit plan ver uit. Er is één streefgewicht genoemd waar ik nog lang niet ben en als het op deze behandelwijze doorgaat kan ik hier nog wel even zitten door het feit dat ik daar nog lang niet ben en de ambulante (wekelijkse controle) mij dan pas terug wil. Ik werd totaal gek van deze gedachten en hierdoor lijkt het nog verder vooruitzicht loos!! Omgerekend in het aantal kilo’s dat ik aankom zal het dan nog zo’n 3 maanden duren en dat is wel echt één ramp. Gelukkig werd al vrij gauw duidelijk toen ik los met de behandelaar aan het praten was dat het onrealistisch is en het vooral gaat om somatisch (medisch) gezien de ambulante behandeling gestart kan worden. Alleen werkt mijn lichaam in tegenstelling tot de meeste voorgaande patiënten totaal niet mee. Het nadeel is dat ik maar bleef malen en malen en zo had gehoopt op die vrijdag er even uit te kunnen de dag weer in het teken stond van huilen en piekeren. Ik wordt echt gewoon gek van de onduidelijkheid en daar wordt nu hopelijk eindelijk wat aan gedaan, want alle afspraken om misverstanden te voorkomen worden getypt. Alleen zijn die vaak in mijn nadeel en voel ik mij dan ook elke week opnieuw ‘genaaid en gestraft’ ook al heb ik niets misdaan. De controles worden strenger en ik vrijheid uitbereiding is deze week dan ook niet ingezet, aangezien de waarden niet zijn verbeterd en dat wel had gemoeten. Alles wordt nu uitgesloten mede door scans en extra bloedonderzoeken waar ik dan weer niet vrolijk van wordt. Het bloedprikken met mijn dunne vaten is geen pretje als je al drie keer door het lab bent mis geprikt, twee keer door de artsen en dan vervolgens maar eens wordt doorgestuurd naar de anesthesist op één dag is de kracht om jezelf opnieuw op te laden wel ver te zoeken. Telkens kijk je opnieuw op tegen dat soort momenten, omdat je weet dat het verkeerd gaat en je die dag 7x eerst wordt mis geprikt om dan één net niet vol genoeg buisje hebt om mee verder te gaan. Lang leven de artsen met wijze woorden: ‘Ik heb nog nooit mis geprikt!’, nou echt wel vriend!

Zoals jullie allen lezen was dit geen week om te lachen met plezier. Ik had zelfs mijn spullen al gepakt om weg te gaan door de negatieve omstandigheden en het feit dat ik er zelf voor mijn gevoel straks nog een psychische aandoening bijkrijg. Boos, gefrustreerd en vol vermoeidheid ben ik dan troostend door mijn ouders dit weekend gerust gesteld met maandag nieuwe moed om de week weer te beginnen. De stress had mij dan ook geen goed gedaan en dat houdt in dat ze deze week oftewel donderdag het nieuwe weegmoment afwachten en mij fysiek- en mentaal helpen om aan te sterken aangezien de kans groot is dat je hersenen beschadigen door de lage waarden; met als gevolg extra pillen, rust en zelfs een bed in de woonkamer. Dit is natuurlijk een klap in je gezicht en ik mag gelukkig nog wel naar buiten toe en ontvang veel lieve mensen overdag die zorgen voor afleiding naast de momenten dat ik écht alleen moet zijn onder toezicht van de verpleging en huisgenoten. Het aantal mensen in huis neemt af, waardoor je het gevoel hebt dat ze jou nog meer in de gaten houden en dat moet op dit moment misschien ook wel even om niet nog verder achteruit te gaan en te zorgen dat ik niet ga piekeren en huilen om het proces tegen te gaan. Anderzijds helpt het om te huilen en met nieuwe kracht te beginnen om zo nu en dan even een stapje terug te gaan om weer met drie vooruit te gaan. Tenminste dat wordt hier zo genoemd. En het helpt zeker als er mensen langskomen, zoals familie en vrienden, die dan even zorgen voor afleiding. Zo was mijn oma hier en zij kon gewoon niet voorstellen ondanks het bellen wat wij deden in wat voor gevangenis ik eigenlijk leef. Achteraf begreep ze hoe het kon dat ik mij soms zo geïsoleerd voel, mede door het feit dat als je dan terug komt met een rode neus dat de artsen denken dat je hebt gelopen buiten alsof mijn moeder mij dat laat doen. Die wil mij toch juist beter hebben?

Leander, die op dit moment over mij gaat, maakt er dan ook maar een grap van aangezien hij weet hoe erg ik het vind dat iedereen zo meekijkt en ik één hekel heb om laat naar bed te gaan. Dan zorgt hij op een grappige manier dan maar om het leuk te brengen heb ik in de tussentijd geleerd om het als grap in te zien in plaats van mij nog erger te irriteren. Dat bijvoorbeeld je zakjes muesli uit de prullenbak worden gehaald om te controleren of het leeg is. Het voelt zo vreemd en benauwend aan. En als het dan leeg is ook nog zeggen: ‘Oh is ie leeg?’ Wat had je dan gedacht? Ze schonken eerst zelfs alles voor je in en dat mag ik gelukkig wel zelf doen als ze maar hebben gezien hoeveel en wat erin zit. Ze weten hoe vervelend het is en komen je lichtelijk iets tegemoet (gelukkig!) Bovendien mocht ik eerst ook met mijn ouders eten en voelt dat misschien voor papa en mama wel als een klap in hun gezicht, door het feit dat zij worden ‘gewantrouwd’ maar zij proberen mij zoveel mogelijk te laten ontspannen en te zorgen voor afleiding door naar buiten te gaan of één avondje film te kijken.

Lieve mensen en lezers ik weet dat ik vast niet alles heb verteld aangezien deze week echt slopend was en ik geen kracht had gevonden in de tussentijd om in steekwoorden mijn dag te beschrijven. Jullie mogen best weten dat het geen makkie was en dat wil ik ook graag delen. Ik zal jullie morgen een nieuwe up-to-date geven over het vervolg van het plan van aanpak en hoe ik er voor sta of deze manier van fase 2 mij heeft geholpen aan te sterken. Wat ik wel hoop om meer rust in mijn hoofd te krijgen. Gelukkig kan ik nog wat doen om mijn laptop zo in de vroege ochtend als je zo vroeg wordt gewekt aan studie/werkopdrachten.