Week 13 en 14

Net als de vorige keerbericht ik jullie een samenvatting van twee weken. Twee weken waarbij het eigenlijk een 50/50 beschrijving is. Het leek afgelopen week ineens na al die tijd goed te gaan en met goed bedoel ik dan te zeggen dat het enerzijds vooruit ging aangezien ik voor het eerst sinds zo’n 8 weken weer mocht ontbijten, waarbij de ochtendsondevoeding dus werd vervangen en uiteindelijk nog maar 5x per dag een sondevoeding werd gegeven. Toch bleek dat niet zijn vruchten afgeworpen te hebben. het was ook geen pretje aangezien ik mijn smaak totaal kwijt ben en de hoeveelheid nogal wat moeite koste om dat ook op te krijgen. Maar het feit dat je één stap weer in de goede richting was, maakte al veel goed. Alleen duurde dat om precies te zijn 6 dagen, want ze kijken elke maandag ten opzichte van die maandag ervoor of je bent aangekomen. Alleen was dat niet het geval, waardoor het beleid tijdens de grote visite weer werd omgedraaid de andere kant op; niet meer ontbijten maar 6x sondevoeding.
En dat was niet het enigste punt waar de afgelopen visite om draaide. Want zoals jullie al weten vanuit de voorgaande blogs was er een gesprek gaande voor de Ursula een eetstoornis kliniek, want het is natuurlijk de bedoeling dat ik hier ooit wegga en dan ergens anders heen moet. Alleen is dat iets wat ik totaal niet wil, want de kans is groot dat ik dan weer intern moet en dat wil ik voorkomen. Daar kijk ik echt niet naar uit ook al zullen het misschien vier dagen per week zijn in plaats van de permanente interne opvang die ik hier heb. Maar er is geen keuze en dat is mij duidelijk verteld, de aanmelding loopt al en volgende week is een intake gesprek en lichamelijk onderzoek. Dan blijft natuurlijk de vraag wanneer ik hier ‘ontslagen’ word en dan naar een andere plek moet. Het schijnt wel zo te zijn dat ikzelf inspraak kan hebben; als ik het goed heb begrepen tijdens de visite over ‘hoe en wat’. Zelf weet ik ook niet wat voor mij de beste oplossing is of wat mij het beste kan helpen om sneller te herstellen. Herstellen zal ik waarschijnlijk ook nooit doen, maar het belangrijkste is is dat ik ermee kan leven en er een balans is. Een balans waarmee ik kan leven. Volgende week zal ik jullie hiervan op de hoogte brengen en hoop ik ook tijdens de visite meer gehoord te hebben over dit verblijf en hoe de MPU ertegenaan kijkt.
Aanstaande dinsdag zal een belangrijk moment zijn aangezien zij dan ook meer weten over de Ursula, het nieuwe weegmoment (of ze dan weer sondevoedingen gaan omzetten), verblijfsduur (Waar ze nu nog steeds omheen lopen te praten) en verlof mogelijkheden. Dat laatste, daar heb ik morgenochtend een kans op als mijn suikers, bloeddruk en hartslag boven de gestelde minimum zijn dan kan ik die avond naar de film.

Het is misschien een korte blog, maar het belangrijkste daar waar iedereen van op de hoogte was was van korte duur. Mijn geposte foto is in ieder geval voor één week van dienst geweest en daarna met tranende ogen werd het weer afgeschaft. Werd het beleid weer de andere kant opgedraaid aangezien mijn suiker waarden ook weer verslechterd waren ten opzichte van de weken daarvoor waarbij ik voldoende aankwam en ook ‘redelijk gezond’ wakker werd in plaats van gestreste verplegers die schrikken van een ochtendsuiker waarde waardoor je snel je bed uit moet in plaats van nog even te kunnen blijven liggen en rustig wakker worden. Nee slapen dat blijft hier ook nog steeds een hel met een klikklakkende vrouw naast je die de halve nacht loopt te spoken of de nachtdienst die 3x binnenkomt waar je ook nog eens wakker van wordt..

Kortom ging ik eigenlijk één stap vooruit en weer twee achteruit als je ziet dat je weer terug bent bij af. Weer terug naar fase 1, ook al had ik weer zo hard lopen knokken en vechten. Het werkt niet of in ieder geval niet voldoende en genoeg. Dat breekt mij, inclusief mijn altijd steunende en liefhebbende familie, op en meer dan op.

Tot volgende week dan maar, met meer nieuws en de laatste ditjes en datje

Liefsxx