PMU OPNAME
Blijf op de hoogte en volg Manon
11 November 2015 | Nederland, Amsterdam
10 november 2015
Bijna twee weken zit ik nu in Amsterdam in het AMC in een tijdelijke opvang voor mensen met bv. een eetstoornis. Ik wist het van te voren dat het eraan zat te komen, maar wanneer bleef de grote vraag. Eén plek waar je als gewoon persoon niet graag wil komen en wil zijn, maar voor mij op dit moment het enigste handvat was om lichamelijk gezien onder controle aan te sterken. Je lichaam kan door aan te komen namelijk raar reageren en extra complicaties met zich meebrengen en hier ben je toch onder 24/7 toezicht met uitzondering van je eigen slaapkamer. De eerste twee weken was afzien met een grote A; je bent nieuw en mag totaal niets als je in fase 1 zit. Het grootste nadeel was misschien nog wel dat ik met een soort van lokaas hierheen ben gebracht dat ik door kon gaan met mijn studie en werk en ook naar één van de twee toe mocht. Nou echt niet dus, zelfs overdag geen bezoek, naar buiten toe en alles wat ‘vrijheid’ zou betekenen werd afgenomen. En dan het ergste nog dat je denkt dat je één maximaal twee weken er bent werd gelijk van de baan afgeschoven. Somatisch is het gewoon te riskant om thuis te zijn oftewel het werd alleen maar erger en erger. De wekelijkse artsen visite op dinsdag zou na bijna één week mij lucht moeten geven, maar dat scheen niet het geval toen ik hoorde om nogmaals één week in die KUT fase 1 te verblijven. Fase 1 is te omschrijven als een straf/gevangenschap; waarin alles wordt gecontroleerd, bijgehouden en genoteerd van het wekken in de zeer vroege (te vroege) ochtend t/m midden in de nacht je glucose gehalte. Dat blijft bij mij achter en is zelfs zo laag dat ik in de nacht eruit moet om 1:1 limonade te drinken om vervolgens zoveel suiker binnen gekregen te hebben dat ik daarna niet meer kan slapen en de glucose van voor het ontbijt vervolgens niet is gestegen. Ze zijn dan bang dat ik in een hypo raak met als mogelijk gevolg dat je in coma raakt. Terugkomend op de gevoelsbeleving wordt alles afgenomen en lijk je letterlijk in een cel te leven, alhoewel de onderlinge contacten met de verpleging en zeven mede huisgenoten steeds beter is geworden. Waardoor na de eerste paar dagen ook mijn hart durf te luchten en niet verder in een vereenzaamd isolement raak; dat eindeloos lijkt en vooruitzichtloos. Want na week 1 zei de verpleging dat het wel goed kwam, maar dat was toen dus zeker niet het geval. Het erge is nog als je er net bent en de anderen al verder zijn met vrijheid en naar buiten mogen of vrijwel geen vaste controle hebben, jij als persoon jezelf alleen nog maar verder achtergesteld en gestraft voelt. Dat ze alleen Manon aanpakken en de rest zijn of haar gang mag/kan gaan. Natuurlijk hebben de anderen het ook zo ervaren, maar op dat soort moment is het onrechtvaardig en gemeen. EN TOEN…
En toen kwam die twee dinsdag. Ik sliep al nachten slecht en afgelopen nacht nam die stress alleen maar verder toe want je wil toch graag wat meer vrijheid en lucht ervaren. Beloond worden door de positieve woorden dat je goed je best doet(probeert te doen). Voor de tweede keer dat ik voor de grote visite zat aan een tafel met vier coassistenten, twee artsen, internist, dokter, verpleegkundige van die dag en hoofd van de afdeling. Elke dinsdag komen ze langs om de stand van zaken en je vervolg te bespreken. Gelukkig waren dit keer mijn ouders erbij, aangezien ik vorige keer helemaal overrompeld werd door alle grote ogen die je aankijken en ervoor zorgen dat je jezelf eigenlijk stil en terughoudend opstelt. En dan moet jij als persoon beginnen met praten en dat is geen makkie, want wat moet je zeggen en hoe moet je jezelf opstellen? Je wilt eigenlijk zo snel mogelijk naar huis of beter gezegd de goede kant op en weer de maatschappij in. Er is nu eindelijk een soort van duidelijkheid of doel waar ik naar toe kan werken; want er is een streefgewicht gesteld waarbij ik naar huis toe kan en onder wekelijkse controle het zelfstandig kan gaan aanpakken. Dat zorgt uiteraard voor duidelijkheid, aangezien elke dag vooruitzichtlozer leek te worden doordat bepaalde waarden achterbleven en die ook nog eens tussendoor gemanipuleerd schenen te worden door het handwassen op de kamer. Dat niet alleen, want de hartslag en bloeddruk willen ook niet omhoog. En ik was zo bang om dit gesprek in te gaan aangezien ik wist dat ik niet was aangekomen door het vele vocht verlies dat mijn lichaam in de tussentijd in de voeten had opgeslagen en de stress en emotionele achteruitgang die mij steeds moedelozer deden maken. Ik zat de voorgaande twee weken in fase 1 en dat hield in geen open badkamer, rust-rust-rust en alles samen doen met de verpleging. Geen beweging en het enigste waar je aan kon werken waren drie uurtjes per dag aan de studie/werk. Dat klinkt misschien als royaal, maar nee! Door alle druk en het gegeven dat ik mij ook totaal niet kon concentreren waren de dagen lang, langer en nog langer. Bezoek met uitzondering van je naaste familie zijn overdag niet welkom en in de avond uren ben ik vrij moe door het slechte slapen in een kleine kamer met een luxe bed, kledingkast die groter is dan mijn eigen kast en de tv van thuis voor een deprimerende uitwerking. Lang leven de vrijheid; die mij beloofd was door de kliniek waar ik al maanden rondliep voor wekelijkse controle. Gelukkig is nu eindelijk die duidelijkheid er en ligt er een behandelplan op tafel, waarbij de gehanteerde fasen 1tm4 gewoon doorgaan en de controles zullen blijven totdat het ene moment is behaald en je 'somatisch' gezien veiliger bent om jet thuis voort te zetten.
Dat viel dus vies tegen en het zou ook best kunnen dat sommigen van jullie al hadden gemerkt dat ik er niet meer was. Ik liep er ook niet te koop mee, dat het alleen maar slechter ging en de opname bij de PMU steeds dichterbij kwam door de lichamelijk gevaarlijke bijkomstigheden. Ik vertel normaal al niet snel iets en bedacht mij ook om het niet met iedereen te delen of een verhaal bij te houden wat ik meemaak. Er zijn namelijk best leuke en grappige momenten te beleven met de huisgenoten, één soort van zwerver die de lolbroek zelfer is. Niet iedere huisgenoot is even stimulerend voor mijn herstel als je een man ziet die door een hersenoperatie de weg kwijt is en net je dementerende opa lijkt of de lotgenoten die zorgen voor flashback momenten. Onderling levert het tranen op en herinneringen, maar dat schijnt te helpen om alles wat ik jarenlang heb opgekropt eruit te gooien!
Het dagelijks globaal mijn dag bijhouden is misschien wel een soort van streven om er uiteindelijk een soort van boek van te maken. Het is vechten met zijn up-en-downs en het besef dat er aan de ene kant is en aan de andere kant niet doordringt/wordt verdrongen. Keihard vechten tegen de tweede ik, die in de afgelopen jaren mijn leventje wel heeft beïnvloed in negatieve- en positieve zin. En ik wist heel goed dat ik het niet zo ver wou laten komen, alleen kon ik het helaas niet tegenhouden. Voor degene die het leven is het waarschijnlijk één oordeel, die jullie vellen, je hebt het zelf gedaan en kon het voorkomen. Nee zo gemakkelijk is het helaas niet en dan kan ik misschien alleen maar trost zijn dat ik hier nu zit om er daadwerkelijk bovenop te komen in plaats van te vechten (thuis) zonder er daadwerkelijk uit te komen en met die toestand een stilstaand hart te krijgen. Het klinkt alsof ik er blij mee ben, maar dat is uiteraard zeker niet waar. Nu een deel van mijn leven is vergooid en het vooruitzicht er nog lang niet is daar waar ik ooit weer wil zijn. Was het maar zo’n feest dat het van de ene op de andere dag ineens weg kon zijn of de balans heb om er mee te leven.
Het enigste is dat ik nu vandaag na twee weken intern te zitten eindelijk één positief bericht had gekregen dat ik één fase vooruit mag, waardoor je iets meer vrijheid krijgt oftewel naar buiten toe en een open badkamer met toilet. Het leven is net een gevangenis door alle regels, maar op den duur hoop ik dat het echt helpt ook al ervaar ik dat nu totaal niet en lig ik vaak te huilen in mijn bed van de gedachten die door je hoofd spoken. Zo nu en dan wens ik een boxbal waar ik helemaal op los kan rammen. En gelukkig zijn er ook van die verplegers waar je gewoon even tegenaan kan praten en huilen als het tegen zit. Dat is de echte ‘ik’; even niet de eetstoornis die aan de top staat maar de Manon die wil vechten maar gewoon niet meer weet hoe. Ik zou het jullie zo graag willen uitleggen hoe het werkt, maar dat is eigenlijk onmogelijk. Zelf weet ik ook niet hoe het in elkaar zit en wat het met me doet. In de loop der jaren heeft het mij gevormd en gezorgd dat ik op wilskracht de afgelopen zes maanden op de been ben gebleven en eigenlijk alleen nog maar verder achteruit ben gegaan. Nog verder dan toen ik 14 jaar was en ik het wel redde in mijn eentje thuis met wekelijkse wegingen om weer gezond te worden. Gezond is niet het beste woord, want ik ben nooit echt gezond geweest maar kon er wel mee leven en liet het niet aan andere merken. Dit keer was het alleen niet mogelijk, ook al zei ik tijden lang dat ik het wel alleen kon en leefde op wilskracht door te werken en te studeren en zo de eetstoornis aan de kant te zetten door afleiding te zoeken en eigenlijk mijzelf te vergeten. (On)bewust is die eetstoornis natuurlijk aanwezig door nog beter je best te doen, jezelf achter te stellen en de lat hoger dan hoog te leggen om zo sterker te kunnen zijn; ondertussen natuurlijk alleen maar slapper te worden. Echt waar door vandaag en de iets meer vrijheid hoop ik nu daadwerkelijk wel vooruit te gaan, dat wat hier nog niet is gelukt. Maar ik heb laten zien dat ik er echt voor ga en dat wordt ook beloond! Als mijn bloedwaarden de komende 48uur goed blijven mag vrijdag even voor misschien maar 3 uurtjes dit pand (in de rolstoel ingepakt als een Eskimo) verlaten; het gevoel dat je even uit deze wereld kan stappen doet mij alleen al goed! I keep my fingers crossed, want wat mijn lichaam doet en reageert. Want dat is en blijft een dagelijks ongrijpbaar effect; waar ikzelf geen regie over kan hebben en valt te begrijpen.
Lieve vrienden, familie en iedereen die dit heeft gelezen. Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn ‘avonturen’ in het gevecht om binnenkort weer zichtbaar tevoorschijn te komen met een lach op mijn gezicht. De Manon te kunnen zijn die kan genieten van het leven, zichzelf kan waarderen en niet meer zichzelf verwaarloosd. Alleen klinkt het allemaal wat makkelijker gezegd :(
Bijna twee weken zit ik nu in Amsterdam in het AMC in een tijdelijke opvang voor mensen met bv. een eetstoornis. Ik wist het van te voren dat het eraan zat te komen, maar wanneer bleef de grote vraag. Eén plek waar je als gewoon persoon niet graag wil komen en wil zijn, maar voor mij op dit moment het enigste handvat was om lichamelijk gezien onder controle aan te sterken. Je lichaam kan door aan te komen namelijk raar reageren en extra complicaties met zich meebrengen en hier ben je toch onder 24/7 toezicht met uitzondering van je eigen slaapkamer. De eerste twee weken was afzien met een grote A; je bent nieuw en mag totaal niets als je in fase 1 zit. Het grootste nadeel was misschien nog wel dat ik met een soort van lokaas hierheen ben gebracht dat ik door kon gaan met mijn studie en werk en ook naar één van de twee toe mocht. Nou echt niet dus, zelfs overdag geen bezoek, naar buiten toe en alles wat ‘vrijheid’ zou betekenen werd afgenomen. En dan het ergste nog dat je denkt dat je één maximaal twee weken er bent werd gelijk van de baan afgeschoven. Somatisch is het gewoon te riskant om thuis te zijn oftewel het werd alleen maar erger en erger. De wekelijkse artsen visite op dinsdag zou na bijna één week mij lucht moeten geven, maar dat scheen niet het geval toen ik hoorde om nogmaals één week in die KUT fase 1 te verblijven. Fase 1 is te omschrijven als een straf/gevangenschap; waarin alles wordt gecontroleerd, bijgehouden en genoteerd van het wekken in de zeer vroege (te vroege) ochtend t/m midden in de nacht je glucose gehalte. Dat blijft bij mij achter en is zelfs zo laag dat ik in de nacht eruit moet om 1:1 limonade te drinken om vervolgens zoveel suiker binnen gekregen te hebben dat ik daarna niet meer kan slapen en de glucose van voor het ontbijt vervolgens niet is gestegen. Ze zijn dan bang dat ik in een hypo raak met als mogelijk gevolg dat je in coma raakt. Terugkomend op de gevoelsbeleving wordt alles afgenomen en lijk je letterlijk in een cel te leven, alhoewel de onderlinge contacten met de verpleging en zeven mede huisgenoten steeds beter is geworden. Waardoor na de eerste paar dagen ook mijn hart durf te luchten en niet verder in een vereenzaamd isolement raak; dat eindeloos lijkt en vooruitzichtloos. Want na week 1 zei de verpleging dat het wel goed kwam, maar dat was toen dus zeker niet het geval. Het erge is nog als je er net bent en de anderen al verder zijn met vrijheid en naar buiten mogen of vrijwel geen vaste controle hebben, jij als persoon jezelf alleen nog maar verder achtergesteld en gestraft voelt. Dat ze alleen Manon aanpakken en de rest zijn of haar gang mag/kan gaan. Natuurlijk hebben de anderen het ook zo ervaren, maar op dat soort moment is het onrechtvaardig en gemeen. EN TOEN…
En toen kwam die twee dinsdag. Ik sliep al nachten slecht en afgelopen nacht nam die stress alleen maar verder toe want je wil toch graag wat meer vrijheid en lucht ervaren. Beloond worden door de positieve woorden dat je goed je best doet(probeert te doen). Voor de tweede keer dat ik voor de grote visite zat aan een tafel met vier coassistenten, twee artsen, internist, dokter, verpleegkundige van die dag en hoofd van de afdeling. Elke dinsdag komen ze langs om de stand van zaken en je vervolg te bespreken. Gelukkig waren dit keer mijn ouders erbij, aangezien ik vorige keer helemaal overrompeld werd door alle grote ogen die je aankijken en ervoor zorgen dat je jezelf eigenlijk stil en terughoudend opstelt. En dan moet jij als persoon beginnen met praten en dat is geen makkie, want wat moet je zeggen en hoe moet je jezelf opstellen? Je wilt eigenlijk zo snel mogelijk naar huis of beter gezegd de goede kant op en weer de maatschappij in. Er is nu eindelijk een soort van duidelijkheid of doel waar ik naar toe kan werken; want er is een streefgewicht gesteld waarbij ik naar huis toe kan en onder wekelijkse controle het zelfstandig kan gaan aanpakken. Dat zorgt uiteraard voor duidelijkheid, aangezien elke dag vooruitzichtlozer leek te worden doordat bepaalde waarden achterbleven en die ook nog eens tussendoor gemanipuleerd schenen te worden door het handwassen op de kamer. Dat niet alleen, want de hartslag en bloeddruk willen ook niet omhoog. En ik was zo bang om dit gesprek in te gaan aangezien ik wist dat ik niet was aangekomen door het vele vocht verlies dat mijn lichaam in de tussentijd in de voeten had opgeslagen en de stress en emotionele achteruitgang die mij steeds moedelozer deden maken. Ik zat de voorgaande twee weken in fase 1 en dat hield in geen open badkamer, rust-rust-rust en alles samen doen met de verpleging. Geen beweging en het enigste waar je aan kon werken waren drie uurtjes per dag aan de studie/werk. Dat klinkt misschien als royaal, maar nee! Door alle druk en het gegeven dat ik mij ook totaal niet kon concentreren waren de dagen lang, langer en nog langer. Bezoek met uitzondering van je naaste familie zijn overdag niet welkom en in de avond uren ben ik vrij moe door het slechte slapen in een kleine kamer met een luxe bed, kledingkast die groter is dan mijn eigen kast en de tv van thuis voor een deprimerende uitwerking. Lang leven de vrijheid; die mij beloofd was door de kliniek waar ik al maanden rondliep voor wekelijkse controle. Gelukkig is nu eindelijk die duidelijkheid er en ligt er een behandelplan op tafel, waarbij de gehanteerde fasen 1tm4 gewoon doorgaan en de controles zullen blijven totdat het ene moment is behaald en je 'somatisch' gezien veiliger bent om jet thuis voort te zetten.
Dat viel dus vies tegen en het zou ook best kunnen dat sommigen van jullie al hadden gemerkt dat ik er niet meer was. Ik liep er ook niet te koop mee, dat het alleen maar slechter ging en de opname bij de PMU steeds dichterbij kwam door de lichamelijk gevaarlijke bijkomstigheden. Ik vertel normaal al niet snel iets en bedacht mij ook om het niet met iedereen te delen of een verhaal bij te houden wat ik meemaak. Er zijn namelijk best leuke en grappige momenten te beleven met de huisgenoten, één soort van zwerver die de lolbroek zelfer is. Niet iedere huisgenoot is even stimulerend voor mijn herstel als je een man ziet die door een hersenoperatie de weg kwijt is en net je dementerende opa lijkt of de lotgenoten die zorgen voor flashback momenten. Onderling levert het tranen op en herinneringen, maar dat schijnt te helpen om alles wat ik jarenlang heb opgekropt eruit te gooien!
Het dagelijks globaal mijn dag bijhouden is misschien wel een soort van streven om er uiteindelijk een soort van boek van te maken. Het is vechten met zijn up-en-downs en het besef dat er aan de ene kant is en aan de andere kant niet doordringt/wordt verdrongen. Keihard vechten tegen de tweede ik, die in de afgelopen jaren mijn leventje wel heeft beïnvloed in negatieve- en positieve zin. En ik wist heel goed dat ik het niet zo ver wou laten komen, alleen kon ik het helaas niet tegenhouden. Voor degene die het leven is het waarschijnlijk één oordeel, die jullie vellen, je hebt het zelf gedaan en kon het voorkomen. Nee zo gemakkelijk is het helaas niet en dan kan ik misschien alleen maar trost zijn dat ik hier nu zit om er daadwerkelijk bovenop te komen in plaats van te vechten (thuis) zonder er daadwerkelijk uit te komen en met die toestand een stilstaand hart te krijgen. Het klinkt alsof ik er blij mee ben, maar dat is uiteraard zeker niet waar. Nu een deel van mijn leven is vergooid en het vooruitzicht er nog lang niet is daar waar ik ooit weer wil zijn. Was het maar zo’n feest dat het van de ene op de andere dag ineens weg kon zijn of de balans heb om er mee te leven.
Het enigste is dat ik nu vandaag na twee weken intern te zitten eindelijk één positief bericht had gekregen dat ik één fase vooruit mag, waardoor je iets meer vrijheid krijgt oftewel naar buiten toe en een open badkamer met toilet. Het leven is net een gevangenis door alle regels, maar op den duur hoop ik dat het echt helpt ook al ervaar ik dat nu totaal niet en lig ik vaak te huilen in mijn bed van de gedachten die door je hoofd spoken. Zo nu en dan wens ik een boxbal waar ik helemaal op los kan rammen. En gelukkig zijn er ook van die verplegers waar je gewoon even tegenaan kan praten en huilen als het tegen zit. Dat is de echte ‘ik’; even niet de eetstoornis die aan de top staat maar de Manon die wil vechten maar gewoon niet meer weet hoe. Ik zou het jullie zo graag willen uitleggen hoe het werkt, maar dat is eigenlijk onmogelijk. Zelf weet ik ook niet hoe het in elkaar zit en wat het met me doet. In de loop der jaren heeft het mij gevormd en gezorgd dat ik op wilskracht de afgelopen zes maanden op de been ben gebleven en eigenlijk alleen nog maar verder achteruit ben gegaan. Nog verder dan toen ik 14 jaar was en ik het wel redde in mijn eentje thuis met wekelijkse wegingen om weer gezond te worden. Gezond is niet het beste woord, want ik ben nooit echt gezond geweest maar kon er wel mee leven en liet het niet aan andere merken. Dit keer was het alleen niet mogelijk, ook al zei ik tijden lang dat ik het wel alleen kon en leefde op wilskracht door te werken en te studeren en zo de eetstoornis aan de kant te zetten door afleiding te zoeken en eigenlijk mijzelf te vergeten. (On)bewust is die eetstoornis natuurlijk aanwezig door nog beter je best te doen, jezelf achter te stellen en de lat hoger dan hoog te leggen om zo sterker te kunnen zijn; ondertussen natuurlijk alleen maar slapper te worden. Echt waar door vandaag en de iets meer vrijheid hoop ik nu daadwerkelijk wel vooruit te gaan, dat wat hier nog niet is gelukt. Maar ik heb laten zien dat ik er echt voor ga en dat wordt ook beloond! Als mijn bloedwaarden de komende 48uur goed blijven mag vrijdag even voor misschien maar 3 uurtjes dit pand (in de rolstoel ingepakt als een Eskimo) verlaten; het gevoel dat je even uit deze wereld kan stappen doet mij alleen al goed! I keep my fingers crossed, want wat mijn lichaam doet en reageert. Want dat is en blijft een dagelijks ongrijpbaar effect; waar ikzelf geen regie over kan hebben en valt te begrijpen.
Lieve vrienden, familie en iedereen die dit heeft gelezen. Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn ‘avonturen’ in het gevecht om binnenkort weer zichtbaar tevoorschijn te komen met een lach op mijn gezicht. De Manon te kunnen zijn die kan genieten van het leven, zichzelf kan waarderen en niet meer zichzelf verwaarloosd. Alleen klinkt het allemaal wat makkelijker gezegd :(
-
14 November 2015 - 23:44
Martin:
Ik vind het super hoe je dit beschrijft, voor mij geen verrassing wat het laatste jaar is gebeurd.
Maar jij bent sterk en komt hier uit.
Je hebt nog zo veel dingen op je to doe lijst staan. ( ik ook nog met jou).
Ik geloof er in, en sta voor je klaar.
Martin
-
15 November 2015 - 09:56
Kim:
Wauw Manon, wat ben je sterk! Alleen al hoe je dit beschrijft!
Ik wens je heel veel succes! En keep your head up! -
15 November 2015 - 10:03
Ellen:
Lieve Manon.
Wat stoer dat je dit zo hebt opgeschreven , het is niet makkelijk om je zelf zo bloot te geven.
Ga er voor , ik weet dat je het kan.
Groetjes -
15 November 2015 - 10:09
Willie Poliste:
Lieve Manon,
Ik wens je veel sterkte, beterschap en wijsheid toe.
Het zou mooi zijn als je je weer wat beter en gelukkiger gaat voelen en uit dit donkere dal kunt klimmen. Ik gun je dat van Harte!
De wereld kan zo mooi zijn.
Niet elke dag is mooi, maar elke dag heeft wel iets moois in zich.
Probeer te genieten van de kleine mooie momenten. Bewaar ze en beleef ze opnieuw.
Groetjes Willie
-
15 November 2015 - 10:12
Petra:
Manon,
Wat heb jij dit prachtig verwoord.
Ik geloof erin dat jij hier sterk uit gaat komen, niet meer terug wilt naar die vervelende tijd,
dat je van het leven kan gaan genieten, dat je positief in het leven staat.
Je hebt zoveel kwaliteien.
Alle goeds ligt voor je.
Ik denk aan je!
Petra -
15 November 2015 - 10:25
Marleen Scheerman:
Hoi Manon,
Wat knap en goed dat je dit zo schrijft zal je ook opluchten.
Wens je heel veel sterkte toe je bent een sterke meid maar heb geduld
hoe moeilijk dat soms ook zal zijn.
Groetjes
-
15 November 2015 - 14:18
Jean Paul Van Luijn :
Hé Manon
Ik heb je stuk gelezen en vindt je ongelooflijk open en dapper. Ik heb je vaak gezien en me steeds meer zorgen om je gemaakt....bang om je kwijt te raken. En ik vindt dat het nog lang niet jou tijd is. Ik hoop dat je dit gaat ervaren als een nieuwe start...zeg gerust maar geboorte van jou nieuwe leven. Ik ben sowieso trots op jou dat je nu ziet dat er iets moet veranderen. Ik weet heus wel dat je het heel zwaar gaat krijgen de komende tijd. Besef wel dat er familie en vrienden zijn die van jou houden en je zullen steunen. Zelfs ik...die je alleen maar een beetje van afstand kan, zal ik mijn steun geven aan jou.
Voorlopig gaat het in kleine stapjes....maar dat zijn grote stappen naar een Manon die wij weer graag zien lachen en bij de hand nemen om verder in alle mooie dingen en mogelijkheden in het leven.
Veel sterkte en kracht lieve Manon en natuurlijk een knuffel -
15 November 2015 - 19:57
Mary Schoos :
Manon jij kent mij niet. Ik jou alleen van verhalen. Ik vind je een kanjer en weet dat je een groot gevecht moet leveren. Hou vol. Heel veel mensen zullen je steunen. Soms kan een klein dorp heel groot zijn -
15 November 2015 - 19:58
Anneke Been:
Lieve Manon,
Heel veel sterkte!
gr,
Anneke
-
17 November 2015 - 10:24
Linda Van Der Kolk:
Lieve Manon,
Wat mooi en sterk van je dat je je zo open stelt. Je zal nog vele zware momenten krijgen. Nu en in de toekomst. Maar hier leren we van en komen we sterker uit. Alles moet je doen met kleine stapjes dan kom je er weer boven op. Misschien voor jou niet snel genoeg maar je komt er wel misschien niet vandaag maar er is altijd een morgen... Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe met deze reis.
Groetjes
-
17 November 2015 - 15:58
Willemijn Smit:
Hee Manon,
Wat een verandering om ineens daar te zijn, lijkt mij! Misschien wel verstandig, omdat het niet zo heel lekker gaat met je. Ik hoop echt dat je snel weer herstelt en weer lekker in je vel zit, zodat je weer verder kan met je studie waar het zo goed ging en met je werk. Ik wens je heel veel sterkte Manon!! Ik was een beetje geschrokken van hoe het met je gaat, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt ik hoop jij ook!!
xx Willemijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
