''Destress''

Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht toen ik hier ooit mee begon dat er zoveel volgers (gemiddeld 185) zouden zijn. Dat je vanuit alle windstreken mensen mijn verhalen volgende vanuit het altijd super visual Dubai. In de tussentijd kreeg ik vaak te horen waarom ik niet gewoon elke week een blog schrijf over mijn leven. Om eerlijk te bekken is dat niet zo heel interessant zonder een sociaal leven, werken en sporten. Maar nu na een nieuwe trip naar Dubai kan ik jullie natuurlijk niet alleen laten, tóch? De stad waar letterlijk echt alles, op de zee en de woestijn na, nep is. Alleen wordt de het échte Dubai nu nog steeds overspoeld met het uitbreiden, het groter worden, hoger worden (noem maar op). Zelf na 4 maanden viel mij dat op… Ik was onder de indruk van de hoogte en dat terwijl ik het eerst als heel normaal had ervaren. De onbeschrijfbare wereld leek even onbeschrijfbaar voor mij te zijn, maar na 3 minuten was het alsof ik helemaal niet weg was geweest. Niets is verandert op een paar nieuwe gebouwen na. Er rijden nog steeds gouden auto’s rond, mannen die bijna aanrijden om om je mobiele nummer te vragen, vrouwenzone’s in de metro, pakistanen en indiers die onder de brug slapen, etc.

Echt waar ik kreeg de vraag vlak voor vertrek waarom ik dit überhaupt deed.. Dubai waar alles misschien verkeerd is gegaan. Waar het leek alsof ik in 4 maanden mijn gezondheid geheel op de schop had gegooid door het missen van een ritme, stress, die-hard werken en dat zonder echt vrij te hebben. En toch dacht ik als ik terug ga na de laatste periode net voor het afstuderen met alle vakken achter de rug dat ik het dan misschien een plek kon geven. Want ni achteraf zal ik eerlijk bekennen dat ik altijd alleen de leuke verhalen schreef om jullie niet ongerust te maken of mijn ouders ermee lastig te vallen. Want ziekenhuis bezoeken waren toch wel wekelijkse prik. Alleen was het dit keer heel anders: VAKANTIE of beter gezegd DESTRESS van de deadline presentatie die ik twee dagen voor mijn vlucht had. Dat maakte het vertrek alleen nog maar lastiger, aangezien de weken ervoor in het teken stonden van opsluiten, studeren om alles bijtijds af te krijgen en dan op het laatste moment je koffer nog moeten inpakken. En ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg maar onder de 15kg vertrok ik dan ook echt samen met Tessa om onze familie op te zoeken. Volgens mij was het iets van half 5 in de ochtend, stonden wij daar als twee zombies, op Schiphol te wachten tot het vliegtuig dan eindelijk de lucht inging en dan duurt wachten ineens lang als je graag wil slapen. Dat slapen kwam er dan ook echt zeker niet van met een krijsende baby achter je, die het ook nog eens geweldig vond om aan de slierten van de omslagdoek te trekken. Het zorgde er wel voor dat ik wakker werd of beter gezegd de vlucht had overleefd van 7 uur met zo’n 32 bakken koffie. Dat had ik ook wel nodig om de rest van de dag te overleven aangezien dat natuurlijk in het teken staat van je familie opzoeken, je vrienden, etc. Dat je weer kan roddelen en bijpraten alsof je helemaal niet weg ben geweest. In de afgelopen 4 maanden had ik nog minder sociale contacten dan in 4 uurtjes bij elkaar.. En een beter begin van je ontstress vakantie kan dan niet beter beginnen met een vuurwerkshow. Alsof het zo had moeten zijn, door heel Dubai werden wij met open armen opnieuw ontvangen.

Ontstressen wat houdt dat dan eigenlijk in? Uitslapen uiteraard voor iemand die standaard om half 9 wakker wordt en dan ineens tot half 12 kan blijven liggen. Nu denken jullie natuurlijk wow dat is uitslapen, maar het blijft in verhouding natuurlijk gewoon 9 uur Nederlandse tijd.. Tja, was ik eindelijk zo blij werd dat er ook nog ingepeperd. Het eerste wat we deden was een art expositie bezoeken vol met kunst, design en architectuur. En ik hoor jullie allemaal denken ‘’ontstressen even weg uit je dagelijkse bezigheid. Hoe dan?’’ Tja, onbewust ben je toch altijd met je studie bezig. En als je de beurzen met elkaar vergelijkt van locatie, opstellingen, wat tentoon wordt gesteld is Nederland echt helemaal NIETS! Maar de belangrijkste reden was natuurlijk voor de afterparty, het strand. Languit liggen op een bedje zonder zon, nee dat werd hem helaas niet ook al hadden wij daar halve ochtend al naar uit gekeken. Maar dat bedrukt de pret niet als er pinguïns met wetsuits aan het water inrennen en zich algauw bedenken. Want zelf met één teen het water in was de rest van mijn lichaam meteen een ijsblok. Hoe dan ook ik wist gelijk weer dat het ondanks de temperatuur van ruim 30 graden ik de rest van de week in een lange broek zou rondlopen met standaard een vest of jasje in mijn tas. Koukleum één is net als voor vertrek nog even melkbuswit met alleen bruine voeten door de slippers. Hoe ik vier maanden geleden ben weggegaan, zo liep ik nu deze week ook rond maar dan als toerist zijnde. Waar je normaal in je korte broek met hemdje hoort te lopen in plaats van een zwarte spijkerbroek met een shirt met lange mouwen. Nee, dat was ik even vergeten dat ondanks de temperatuur het niet warm was. Ik was ook even vergeten dat het leven daar als vrouw niet valt te vergelijken met Nederland. Als je over de bekende straat JBR waar alle ‘hopu popoes’ hun auto’s showen langsrijden naar je toeteren, om je nummer vragen, enzovoort je dat misschien toch wel mist. Want er is wel degelijk een verschil met de plaatselijke stratenleggers bilspleet en de gouden Maserati’s. OHJA, IK BEN BLOND, LANG EN EEN DAME. WELKOM TERUG LEVENTJE WAARIN JE INEENS VAN ALLE KANTEN WORDT OMARMD DOOR JE AFKOMST EN UITERLIJK. Toch ben je bij JBR wel op je plek; iedereen komt daar samen: jong oud, lokaal, toeristen, westerlingen, noem het maar op. Alleen als je dan uit eten gaat en ziet dat een rijke Sjeiken familie met hun nanny mee zit te eten en de 50+ nanny niets krijgt, verhongerd erbij zit en huilt breekt je hart in 10duizend stukken. De stad of beter gezegd het geld is te erg verdeeld. ONEERLIJK! Alleen kunnen wij daar als buitenstaander vrij weinig aan doen.

Nu de eerste volle dag kan je een tweede dag niet beter beginnen in je favoriete souk ‘Madinat Jumeirah’, en ja wij onze Arabische uitspraken en accenten een beetje verleerd. Zelf de Pakistaanse taxi chauffeurs begrepen ons niet meer. Maar toch wij kwamen er altijd en gunnen die man best wat extra geld als hij fout rijdt omdat wij het eens beetje verkeerd uitspraken. Of omdat ze net deden alsof ze niet wisten waar het was. Daar ben ik nog steeds niet achter, want hoe dan ook we reden altijd in de goede richting en dan ineens niet meer ook al was het één lange weg. Voor ons drukte dat de fun niet met een vooruitzicht om bij het Belgische Café te eten met bier en vervolgens een poging te doen om illegaal de Burj Al Arab binnen te komen.
Via de soek kan je door de security het Al Qasr Hotel in, waar je vervolgens via het strand richting de Burj Al Arab kan lopen. Na drie beveiligingsposten doorlopen te hebben stonden we daar aan een hemelblauw strand met ligbedden, golf karretjes die je van de ene naar de andere kant brachten, bediening die je plaatselijk kwam helpen, op verboden voor ‘niet-hotelgasten’ grondgebied. Hoe lief wij lachten, hoe aardig wij waren, ze geloofden ons allemaal. Zo ging onze tocht verder met een golf-karretje richting te Burj tot de laatste post. Wat is uw kamernummer, waarop ik doodleuk zei 002, maar dat kan natuurlijk nooit aangezien de hotelkamer altijd vanaf de eerste verdieping begonnen. Je had die kop van die man moeten zien. Helaas we waren zo dichtbij op 100 meter afstand, maar alsnog ik was er al binnen geweest en Tessa nog nooit zo dichtbij. Dus daar ging onze trip met golfkar weer terug naar het privé-strand waar wij via een gondel terug naar de souk gingen. Het was echt een avontuur, die je bijna niet kan beschrijven. Alleen loopt er dan altijd één grote dombo rond (zal de naam niet noemen Manon) die het dan op het allerlaatste moment verpest. Zo eindigde onze dag na een lachwekkend avontuur, dan ook in een voortgang in het appartement waar je nieuwe mensen leert kennen. Amerikaanse vriend van Appie die na een paar biertje de pret van ons verhaal even ging immiteren als show. Hilarisch, niet alleen ik had mijn lolbroek aan zo te zien die dag.

De enige, die wij nog niet ahdden opgezocht waren de colleg’s van CK. Op zondag de dag dat iedereen standaard weer op kantoor was zorgde ervoor dat wij met Nederlandse lekkernijen hun gelijk even zouden verassen. Daar stonden ze dan hun Nederlandse gekke meiden. De ene mond na de ander viel open. En voor mij kon het eigenlijk niet beter, want ik kreeg ter plekke te horen dat projecten definitief doorgingen, kreeg de laatste plannen te zien. Dus ja na de zomer ben ik verplicht om terug te keren de werken in realiteit te zien. Cem, de eigenaar, was nog steeds zo trots op de prestaties die ik had geleverd dat bij hem toen hij mij zag de tranen bijna in zijn ogen sprongen. Hij kon gewoon niet geloven om ons te zien en te vertellen hoe trots hij was ook al deed hij dat zo nu en dan via whatsapp wel. In echte leven en lijven is het toch anders. Na doodgeknuffeld te zijn door iedereen gingen we uitrusten op het strand. Het idee was om bij Al Qasr aan het strand te liggen op de ligbedden, die wij die dag daarvoor hadden gezien. Ook al liep dat nogal spaak toen er opnieuw om ons kamernummer werd gevraagd en wij een smoes probeerde op te zetten. Achtervolgt door de beveiliger zijn deden we net alsof we het pand verlieten, maar via een boottocht rustig naar het openbare strand werden gebracht. Waar geen zonnetje scheen en ik Tessa lekker liet liggen en zelf als ‘magazine fotograaf’ restaurants langs ging om die te fotograferen. Want als ergens inspiratie valt op te doen is het wel bij JBR. Die avond sliepen we in ons oude appartement pyjama party met Ali en Tarek, waar je eerst als halter wordt gebruikt om te laten zien hoe sterk ze in de tussentijd wel niet zijn. Waar je kan dollen tot in de late uren. Waar je Ali heerlijk de gek kan aansteken als het gaat over het geloof. Maar waar de lol er al gauw er vanaf gaat als je merkt dat onze aardige Ali snurk als de pest en niet zo’n klein beetje ook niet. Zelf met je ipod in op zijn hardst hoor je hem er nog doorheen. De ene audio opname na de ander werd gemaakt. Lachend vielen wij dan ook bijna telkens van het luchtbed af. Als we dit per video hadden opgenomen was de nieuwe Youtube hit geboren. Toch had het ook zo zijn voordelen uitslapen tot half 1 om fris en fruitig naar het oude Dubai te gaan genaamd Deira. De plaats die nu is over genomen door de Indiers en Pakistanen, maar als toerist een must-see is.

Onze eerste stop was de vismarkt, waar Tessa eigenlijk door mijn verhalen graag naar toe wou gaan. Daar gingen we dan.. Twee blondines lopend met een camera in een top over een vismarkt waar je al gauw opvalt. Beter gezegd het zwarte schaap bent. Daar kwamen ze aan, vanuit alle hoeken wouden ze met je op de foto. En ja dan weet ik al hoe laat het is. De aantastelijkheid niet lief een arm om je heen slaan, maar die handen lieten ze algauw wat laten of de kont knijpers en dat omringt door een kots makende geur van zweet, liet ons besluiten om na 30 seconden het veld weer te verlaten. Tessa, die niet meer bij kwam van wat ze in 30 seconden had meegemaakt. Zelfs zij kon haar ogen niet geloven. Bekroond tot Koningin der Hoge Landen, nog net niet 6 keer ten huwelijk gevraagd.
Als je erop terug kijkt is het best grappig dat ze van serieus werken ineens zo geobsedeerd zijn door twee dames, die hun hal binnenkomen lopen. Maar als ze nou gewoon alleen op de foto gingen was er niets aan de hand. Lachend liepen we verder richting de goud souk waar wij opnieuw erop werden gewezen dat wij toch wel anders waren dan de rest. Het kon niet opvallender als er een man voorbij loopt met zijn flitser aan en je dan ook nog eens met zijn mobiel helemaal van top tot teen scant.. Ook één goedemiddag. In het vervolg ga ik gewoon foto’s uitdelen en er geld voor vragen. Dan levert het tenminste nog iets op! Via de goud soek en de spice souk terug naar het water om met 1DHR op de meest krakkemikkige manier naar de overkant te komen in de regen. JA OOK DAT NOG! EVEN WAREN WIJ HERENIGD MET DE NEDERLANDSE DRUPPELS. Aan de overkant werden wij in de souk, zoals altijd omgedoopt tot Shakira en Maria in plaats van onze bijnaam in de Spice souk ‘ Spicy Sporty Girl’. Echt hoor, ze hebben wel hun best gedaan om de verkoop omhoog te krijgen door de namen wat aan te passen. Hoe origineler de naam, hoe eerder wij waren geïnteresseerd om binnen te kijken, om de plaatselijke lekkernijen te testen (niet te kopen, want wij blijven Nederlanders) en zo stapsgewijs het de souks achter ons te laten om via Al Bastakiya, de oude stad, met een art expo de dag af te sluiten. Een expo, die geheel zijn contrast aanging met de oude architectuur. Van de half in elkaar gestorte kleisteen huizen met knalkleurige kunstwerken.

Dinsdag de D van Dubai Mall. Shoppen tot je erbij neervalt en rusten aan het water. Van de hectiek uit de Mall naar de rust aan het water, wat nog niet door toeristen ontdekt lijkt te zijn. Maar wel door ons! Misschien is het maar beter ook in het zonnetje aan het water lijk je dan ineens in een andere wereld te zijn. Een wereld, die in de avond op dinsdag wordt voortgezet in Ladies Night. Voor het eerst naar één van de mooiste plekken om te stappen met uitzicht over de Marina, genaamd Yard Club. De vorm van een jacht uitstekend over het water, waar vrouwen gratis drank krijgen en de mannen in pakken binnenkomen. Eén totaal aan andere wereld met goede muziek en de plek waar eigenlijk alleen Westerlingen en rijke Arabieren komen. Niet de loshangende jeugd die je normaal ziet hangen in de strandclubs. Die vervolgens stalkers worden, omdat ze totaal verliefd op je zijn als je ze 3 seconden hebben gezien en de trouwplannen al hebben gemaakt. Een plek waar je rustig kan praten, dansen en kan drinken. Feesten en gek doen met je beste vrienden en dat door de weeks. Geen lange nachten en daar was ik eerlijk gezegd wel blij mee. Niet doorfeesten tot in de vroege uren, maar met een brede glimlach van je eigen gemaakte plezier om 1 uur weer naar huis.

En toen was daar het moment dat onze laatste volle dag was aangebroken. Een dag die in het teken stond van de Palm bezoeken. Het Nederlands grondgebied, onze trots misschien wel, waar Tessa als rasechte Hollander nog nooit op was geweest. Ze kon dit in ieder geval van haar Bucket List afstrepen met een dikke krul erachter. Want niets is leuker dan met de Monorail je tocht naar de Palm te maken. Dit is vergelijkbaar met de Efteling, alleen loop je nu niet in een wachtrij maar door een parkeer garage naar de ingang waar je door poortjes heen moet en supersnel door de Monorail naar de overkant wordt gebracht. Je wordt afgezet bij het hotel Atlantis wat een tropische paradijs op zich is. Een Tropisch eiland, waar je even kan ontsnappen van het 24uurs leven van de stad Dubai zelf. Dat vraagt natuurlijk om de laatste ontspanning en de tijd uitzitten om de dag af te sluiten met je oude collega’s en de nieuwe stagiaires bij CK. Alsof het zo moet zijn, twee nieuwe Nederlanders, die ons opvolgden nadat wij twee Nederlanders hadden opgevolgd. En als je dan hun verhalen aanhoort over Cem en zijn manier van communiceren komt ineens de herkenbaarheid weer terug. In al die tijd is er niets verandert en zal zijn Turkse temperament en manier van communiceren ook niet veranderen. Het leek wel alsof niets was verandert en je die dag ervoor zelf nog had gewerkt. Het was zeker goed om de verhalen aan te horen, te zien hoe projecten ervoor stonden en de nieuwe stagiaires te waarschuwen voor de Landloard die dus op exact dezelfde manier geld van hun heeft afgetroggeld als bij ons. Zo is het leven dus schijnbaar, daardoor rijden zij in dure auto’s, dragen luxe kleren en leven op andermans kosten. Zo is hun mentaliteit en dat zal nooit veranderen.
Mijn laatste avond heb ik dan ook met een wandeling langs JBR besteed, waar ik zelfs op de laatste avond nog onder verbazing terugkeer naar huis. Een moskee in de wc, hadden ze die altijd al? Ik wist dat je openbare toiletten hadden, zouden ze trouwens ook in Nederland moeten maken. Net als zo’n tropische eiland in zee. Er is plek genoeg bij ons aan de kust. Maar nee, die kwaliteiten bewaren we alleen voor buiten ons eigen. Het is ook echt zo fijn om te zien dat Nederland kwaliteiten heeft en het dan niet in Nederland zelf benut, maar het showed buiten de landgrenzen. Hoe kunnen wij daar dan mee pronken?

En toen was het donderdag, daar gingen we dan per metro naar het vliegveld terug. Waar zelf in het vrouwen gedeelte het voor het eerst druk was en dat buiten de spitsuren. Je hebt in de metro speciale vouwen coupes die grenzen aan gemengde coupes. Er is geen afsluiting, het staat alleen met strepen op de grond. Dat wist ik wel, maar sommige mannen volgens mij niet. Diep triest kon je het beter noemen, want ze konden gewoon niet bij in die andere coupe staan en kregen wel een dikke prent. Op een best slimme manier, NS, luister: neem de ov-kaarten in en neem gelijk de hele bumps mee bij de volgende halte de metro uit. Zo voorkom je dus dat anderen wel illegaal reizen (waar het in Nederland dan om gaat). Ik merkte dat ze in Dubai toch een stapje voor zijn. Nederland kikkerland wordt wakker!

Als je tips wil vraag ze gerust! De Manon Open-Minded Reisgids zal je alles vertellen hoe je stiekem hotel binnenkomt, tot aan de hot spots die je gezien moet hebben. Vraag het en ik heb er vast een origineel en belevis waardig antwoord op. Alleen ga ik jullie voorlopig weer even alleen laten. Mijn eerste avontuur is het afstuderen en daarna zien we wel weer verder. Misschien begin ik ooit, als ik tijd heb, aan een wekelijkse blog. Maar nu rondom het afstuderen zal het eerder zo zijn dat ik niet verder kom dan van mijn slaapkamer naar de spar en terug. Dat ik het dorp niet verlaat of misschien één keer per week de trein pak naar het oosten des lands. Maar meer ook niet.

Of ik nu kan zeggen waarvoor ik hier kwam ontstressen, nee dat niet. Ik ben nog net zo moe als dat ik wegging door alle prikkels die je weer opnieuw meemaakt. Maar het zeker genoten! Want één week er zijn is toch anders dan 6 dagen werken en 1 dag vrij. En dan op je vrije dag eigenlijk vrij weinig doet of te laat actie onderneemt doordat je eerst moet uitrusten. Kortom wou ik nog zoveel meer doen, maar één week vliegt ook zo voorbij. Er is sowieso nog een reden om terug te komen om de Sportsbar te zien, te eten in de Brasserie, te relaxen in de spa en altijd mijn tweede familie op te zoeken en de glossip momenten te delen.

Hopelijk hebben jullie genoten en met plezier mijn verhaal weer gelezen, ook al blijft het lastig te beschrijven wat je meemaakt..

DOEIBYE MET ALLE DIKKE KNUFFELS.
MANON

p.s. Ik heb het zonnetje in mijn koffer meegenomen en zal die na het weekend speciaal voor jullie eruit tevoorschijn toveren.