De laatste week

Normaal gesproken lig ik languit in mijn bed deze blog te typen en nu zit ik in het vliegtuig op weg naar huis. Het leek als de dag van gisteren dat ik voor het laatst een foto van mijn voeten maakte op Nederlands grondgebied. De herinneringen komen alweer boven dat als verassing mijn lieve vriendinnen me op Schiphol stonden uit te zwaaien net als mijn oma en ouders. Dat ik daar in mijn eentje groot houdend hun allen verliet en het besef in het vliegtuig had dat ik er toen echt alleen voor stond. Huilend zittend met de gedachte dat ik iedereen voorgoed achter zou laten en nu is dat alweer ruim 4 maanden geleden en maakte ik hetzelfde mee. Dit keer met een troostende mama die naast mij zit in hetzelfde vliegtuig. Ze kwam me letterlijk deze week ‘ophalen’ om samen terug te reizen en als verassing had ze oma meegenomen. Dat zorgde er ook nog eens voor dat de laatste, maar dan voorlopig ook echt laatste week nog sneller voorbij vloog dan ik eigenlijk had gehoopt.

(Ohja ik denk dat dit verhaaltje wel een beetje lang is geworden. Vraag vast één week vrij om het rustig door te kunnen lezen).

Mijn moeder en oma kwamen ’s maandags in de namiddag aan en dat betekend natuurlijk dat je eigenlijk al de hele maandag uitkijkt naar dat ene moment dat je vanuit je werk naar huis toe gaat en na 100 meter lopen hun hotel bereikt. En jáhoor daar waren ze al! De drie generaties samen. En hoe kan je de echte Nederlanders blijer maken dan met echte homemade stamppot? Oké een alternatief, want andijvie kennen ze dus niet in Dubai net als de echte varkens spekreepjes in het gerecht. Maar als interior designer ben je natuurlijk creatief genoeg om een oplossing te vinden.
Het gerecht van 2015 ‘Dubai bloemstampot’ een hutje prutje van spinazie gestampt met aardappels en namaak vlees erin voor de smaak. En ja mijn vader die voor zichzelf moest koken vond onze goddelijke maaltijd lijken op verdorde bloemen. Dus vandaar! Ik weet wel beter dat hij gewoon jaloers was, want wie wil die vierkante aardappels van hem nou eten met een aangebrande schnitzel?

Het is natuurlijk niet altijd feest dat als familie overkomt of vrienden dat je altijd elke dag vrij mag nemen. Op dinsdag moest ik gewoon naar het kantoor toe om op één van de laatste dagen nog even aan een nieuw project te beginnen. Dat zorgt er wel voor dat je natuurlijk sneller de dag doorkomt en kan aansluiten op je meest favoriete plekje in Dubai de ‘Jumeirah Madanat Souq’, daar waar het aanvoelt alsof je door Marokko loopt. En elke keer verbaas ik mij weer als ik in deze wonderbaarlijke Souq rondloop mede door het feit dat het ’s avonds een sprookje lijkt te worden. Of beter gezegd een kerstsprookje met de kerstbomen, verlichting en kaarsen. Met op de achtergrond het Internationale Film festival. Ik heb stiekem wat kiekjes genomen voor jullie, maar eerlijk gezegd herken ik de mensen zelf ook niet! Ik was meer onder de indruk van de rode loper, de opgedirkte kermistrienen en het podium in combinatie met de lichtshow.
En als je daar dan rondloopt voel je jezelf ook best wel ‘WOWWIE’ ofzo.. Misschien ben ik wel live op de televisie geweest toen ik aankwam met de taxi de ellenlange oprijlaan op (wat normaal gesproken echt 20 seconden is) leek nu een eeuwigheid te duren. Uitstappend met je zwarte normale kleding dat ineens de camera niet meer naar de taxi is gericht. Tja dat is dan weer een ander verhaal. Daar ging mijn roem en famous.

Aangezien het voor mijn oma een hele ervaring is in Dubai had ik toch één dag vrij kunnen regelen in mijn laatste week om haar delen te laten zien, die voor haar speciaal zouden zijn. Die Nederland zouden overtreffen. Voor degene die in Dubai zijn geweest weten natuurlijk wel dat Dubai Nederland diverse malen overtreft, maar het gaat om het idee. Ik weet nog heel goed dat ik twee pogingen heb gedaan om met mijn oma ooit de Keukenhof te bereiken, maar als we dan in de file stonden had ik het al gauw bekeken en keerde rechts zo die gaat weer naar huis toe. Dit maal duizenden kilometers verderop deed ik mijn derde poging en die was gelukt ook! De Miracle Gardens een kunstmatig aangelegde tuinencomplex met een diversiteit aan bloemen die kunstwerken voorstellen was net opnieuw geopend. Dan laat je als kleindochter dat dan maar even zien, ook al hoeft het van mijzelf niet zo nodig. Ik was meer onder de indruk van mijn meester aankoop het statief dan de Miracle Gardens op zichzelf. Tuurlijk is het bijzonder om te zien dat ze van bloemen huizen, Maria, etc. namaken. Met als hoogtepunt de Nederlandse molens, maar het houdt niet over als je ziet hoe dood, verdort en klein het gehele complex eigenlijk is. Aan de andere kant heb ik mij meesterlijk vermaakt door het feit dat je toch een beetje natuur ziet ook al is het zo nep als de pest (Net als heel Dubai). Het legendarische aan deze ochtend was nog wel dat we op de foto gingen als aandenken en er één foto was die redelijk gelukt was in mijn ogen, maar hij wou niet af gedrukt worden. Dus na 2 nieuwe pogingen gedaan te hebben en ikzelf nog moest Photoshoppen om de zwevende handen weg te krijgen wij toch nog leedvermaak hadden met de eigenaar die er wel de humor van inzag aangezien hij ondertussen een nieuwe foto wou maken van een groep Emiraten, maar die kinderen wouden totaal niet op de foto en liepen rond en tieren en gekke bekkentrekken.. Tja, hoe krijg je die dan stil? Niet dus.

Na de tuinen zijn we op zijn Amsterdams een rondvaart gaan maken door de Souq. Onze zeer vriendelijke kapitein vertelde uit volle borst hoe mooi de hotels wel niet waren. Daar zaten we dan op een rondvaart, die meer in het teken stond van reclame maken voor Jumeirah hotel Residence in het algemeen dan een algemene babbel te houden. Want nee dat kon hij niet als je hem iets vroeg. Het leek wel een cassette band die random antwoorden terug gaf. Maar dat geeft niet want dat was ik ondertussen wel gewend van mijn huisgenoot die ook geen Engels begrijpt.
Hij goed zijn verhaal over de hotels ook was (wetende dat het daar alleen maar draait om duur duurder duurst) begon ik dan ook eindelijk te ontspannen met mijn voeten slepend in het water en met mijn eerste gemaakte mamadochter selfie. Ik verklaarde mensen altijd voor gek die een selfie maken, maar nu weet ik dat het nog een vak apart is ook.

Na de tocht kwam het hoogtepunt van de dag en misschien wel van de gehele week. De afternoon tea in de Burj Al Arab. Eén van de duurste hotel, waar het personeel het slechts wordt betaald, helemaal bovenin. En echt waar dat was zo goddelijk lekker. Een 7 gangen high tea met van alles van de champagne tot aan de koffie, van de taart tot aan de creme de brullee. Met op de achtergrond live muziek in combinatie met het uitzicht over de Palm maakt het alleen nog maar mooier. De sunset die de Palm geheel doet veranderen; de zon in de zee zien zakken. De stad Dubai van daglicht naar de avond zien veranderen. Het is een echte aanrader! Je kan gewoon rondlopen en hebt een persoonlijke bediening. ECHT WAAR THIS WAS OVER THE TOP! Letterlijk en figuurlijk gezien, want het interieur is een tegenstrijdt met het exterieur. Van de buitenkant lijkt het super modern net als de oprijlaan en de fontein voor de entree, maar zodra je binnenkomt ben je in een kermistent beland met de diverse kleuren, de houten poppen en springende fonteintjes. Het was zo’n contrast, die je op de foto’s misschien beter kan waarnemen dan dat ik het vertel.

En toen, toen was het donderdag de laatste stagedag. Dat voelde eigenlijk echt heel dubbel.. Je maakt je project af, gaat als afscheid uitlunchen en dan zeg je vaarwel. Het besef komt dan pas echt achteraf als je op weg naar huis bent en eigenlijk niet meer terug hoeft te keren. En dan is het zo’n heerlijk Amerikaans concept eten bij de Cheesecake factory waar onze Sri Lankanese collega’s echt zijn ogen uitkijkt. Die had nog nooit van een hamburger gehoord en laat staan een Cheesecake zien. En die ogen die dan ineens zo groot worden als hij een totaal andere smaak proef. Schuddend met zijn hoofd genietend van het eten, wat hijzelf normalerwijs niet kan betalen. Echt waar Mr Don de ‘slaaf’ binnen CK Architecture heb ik nog nooit zo dankbaar gezien. En het feit dat hij dan van mij een pak speculaas molens kreeg maakt hem zo’n trotse man. Ik zou niet meer weten hoe vaak hij mij die dag heeft bedankt. Dat je iemand met zo iets kleins zo blij kan maken. Geweldig! Net zo geweldig als het gehele afscheid en de stage periode in zijn totaal. Dan zal ik maar niet vertellen dat ik die avond er weer ging eten (insider tip GA HIER ETEN!)

Vrijdag hophop chopchop vroeg me bedje uit om een ontbijt te verzorgen. Want de hotelkamer die mijn moeder en oma hadden was een geheel appartement met 3 slaapkamers, keuken, 4 toiletten, 3 badkamers en daar heb ik natuurlijk even uitgebreid gebruik van gemaakt. Heerlijk slapen in een master bedroom in plaats van mijn Ikea ledikant. En ik probeerde de ontbijtjes van buiten de deur te overtreffen maar dat lukte natuurlijk niet.. Dit was wel wat anders dan dat je in een restaurant gaat zitten en een heerlijk ontbijt krijgt voorgeschoteld of dat jezelf nog de jam op de warme broodjes moet smeren. Je kan natuurlijk niet alles hebben. had me best gedaan.
Overdag lieten wij oma het oude Dubai zien. De naam Deira komt jullie vast wel voor uit mijn voorgaande verhalen. Dus zal ik niet alles herhalen wat ik eerder is voorbij gekomen. We zijn naar de goud, kruiden en oude souq geweest zoals eigenlijk iedere toerist doet. Alleen ditmaal zijn we nog even langs de vis- en groentemarkt geweest. Als je een foto maakt op de vismarkt trek je ineens de aandacht of was het nog steeds mijn blanke huid met de blond(roze) haren? Iedereen wou graag gefotografeerd worden en het ergste was ook nog eens dat die man voor de grap de vissen liet vallen op mijn voeten toen zijn collega op de foto werd gezet. Ik sprong half weg en de rest lachen.. Dat was alles behalve grappig net als de twee die met mij op de foto wouden en een of andere vis die man zat gewoon aan je voorgevel te voelen. BAH VIES EN NESTIE. Ik wist niet hoe snel ik toen moest wegwezen.
Ohja dat wegwezen was ons die ochtend ook al overkomen toen we op de golfbaan rondliepen, terwijl dat privé terrein is. Als je iets wil zien moet je er iets voor over hebben, maar het ging ook wel eens iets te ver zoals op de vismarkt. Of de security die mij terug riep toen ik op een steiger stond waar je eigenlijk al twee ‘Don’t enter this private area’ borden had genegeerd. Het is wel zo fijn dat je heel onschuldig kan kijken en ze verder niets doen. ‘’Oh mocht dat niet dan??’’

Van Deira weer terug met een krakkemikkig bootje naar Bur Dubai om het gevoel van armoede oma te laten ervaren. Laten zien hoe de eerste huizen er in Dubai uitzagen. Zegt oma ook nog eens ‘Ik dacht dat iedereen hier zo leefde in het zand en een hutje’. Echt waar dat in deze tijd? Soms vraag ik mij af of ze wel eens verder kijkt dan Nederland? Want een hopperbus heeft ze bij haar in de stad ook. Welke bezienswaardigheden heeft Winterswijk vraag ik mij dan af? Dat was wel een beetje jammer aan het feit dat mijn oma gewoon niet openstaat voor andere culturen en alles vergelijkt met Nederland. Dat wat Nederland niet heeft of niet kent wil ze niets mee te maken hebben. Dan probeer je haar nog zoveel te laten zien, maar dat werkt dan gewoon niet. Het feit dat je hier iets kan proberen, zoals Arabisch eten of misschien iets van kameel dat wil ze dan gewoon niet. Nee doe maar een kopje koffie. Oef totdat er dan Arabische koffie wordt voorgeschoteld dan vergaat der gezicht ineens.
En ik weet dat ze niet is opgevoed met de Engelse taal, maar dan Nederlands praten en raar opkijken als de ander het niet begrijpt. Ja oma we leven in een ander tijdperk waar de wereld is geglobaliseerd en niet meer bestaat uit individuen.
Maar goed ik kan mij hier aan ergeren en weet ook wel dat het door de generatie kloof komt, maar het is gewoon zo jammer dat er zo minwaardig wordt gereageerd als je zo je best doet om haar zoveel mogelijk te laten zien.

Gelukkig kon mijn laatste avondje niet verpest worden. Voor het laatst nog even wezen stappen met de ladies van appartement 6403 met drankjes en vooral de feesten in de toiletten. De altijd sociale mensen die vrolijk zijn en vervolgens het 8ste huwelijks aanzoek gehad naast het feit dat me whattapp lijst maar langer en langer wordt. En dat voel je dan wel de volgende ochtend of beter gezegd diezelfde nacht. Volgens mij had ik letterlijk 2 uurtjes geslapen, want ik wou graag mijn laatste ochtendje in de Mall besteden. Ontbijten bij mijn favoriete tentje ‘Paul’ en vaarwel zeggen tegen mijn vriendin bij de Starbucks. De bediening die ons daar gewoon herkend en ondertussen voordat je bij de kassa bent aangekomen je bestelling al hebben doorgegeven. Oh wat ga ik dat soort dingen toch missen. Dat je nu weer een nummertje bent in plaats van het feit dat je je op sommige momenten speciaal voelt. Soms was het ook wel wat gênant als ze riepen ‘’Manon Next’’ en de rest van de rij zich echt afvroeg hoe ze mijn naam dan wisten.

En toen kwam dan echt het echte afscheid en de laatste 30 minuten met je huisgenoten nadat je de laatste spullen in je koffer hebt gepakt. Hij paste natuurlijk niet dicht, dus ik was zo blij dat de rest nog plek had in de koffer. Mijn koffer waar ik extra kilo’s voor had bijgekocht bleek in vergelijking met de heenreis ineens 6 kg lichter te zijn. Ik vraag me nog steeds af hoe dat kan; meer spullen minder gewicht. Maar goed dat doet er ook niet toe. En dan komt dat ene moment het ‘voorlopig’ vaarwel zeggen tegen je nieuwe familie van mannen in het huis tot aan je nieuwe zus Tessa.

Na 4 maanden hebben mijn ondertussen verbruinde voeten met melkbus benen het Nederlandse grondgebied bereikt. Ik kan me best voorstellen dat jullie op zaterdag 13 december de vlag halfstok hadden gehangen. De stilte is vanaf nu dus echt weer verdwenen. Het schatje is terug en dat zullen jullie merken ook. Uiteraard ga ik iedereen eerst doodknuffelen, nadat ik ben ontdooit. Stiekem had ik de hele week gehoopt dat het slechte weer zich zou voortzetten, zodat ik nog even kon blijven en jullie mijn schaamtelijke verkleurde haar niet hoeven te zien. Hoe leuk het Holi Color Festival van vorige week ook was, hoe harder ik de feiten elke dag zie. Misschien ga ik me wel aanmelden bij de Teletubbies of hou ik het bij mijn omdoping tot Moslima.

En toen was daar het moment dat ik met mijn voeten het Nederlands grondgebied bereikte. De kou denderde gelijk door mijn gewaad heen. Van te voren had ik helemaal een plan bedacht hoe ik de entreehal van Schiphol zou betreden. Omgekleed als Emiraat in de traditionele Arabische kleding met alleen je ogen zichtbaar liep ik door het vliegveld om zo mijn familie te laten schrikken. Ik werd niet eens herkend door de personen die naast mij zaten in het vliegtuig. Dit plan ging werken dacht ik. Totdat ik bij de paspoort controle aankwam. Toen viel mijn plan algauw in duigen. Het schijnt in een dit vrije land waar men mag uitkomen voor zijn of haar eigen mening niet gewaardeerd te worden op een internationaal vliegveld. Of ik mij daarvan bewust was toen ik het verhaal vertelde. Die man begreep mij volkomen en zag de humor er wel van in, maar als ik een boete wou riskeren mocht ik doorlopen. Tja, toen heb ik mij liefelijk maar gauw uitgekleed om geen prent te krijgen en wel Schiphol te mogen betreden. Dus lieve vrienden, familie en kennissen. Ik blijf denk ik toch maar een echte Nederlander!