Beetje bij beetje begin ik Dubai toch vanaf een andere kant te zien. Wat een heerlijk leventje als je merkt dat naast de hechtheid aan de eigen Arabische cultuur dat ze een beetje denken aan de wijze waarop Christenen leven.

Ik kan het me best voorstellen dat je trots bent op het bijna 43ste bestaan van de UAE, maar het kan toch ook wel een beetje wat minder. Je loopt een random winkel nog niet in of de vlaggen hangen om te laten zien hoe trots ze wel niet zijn op hun land… En of ik daar dan ook aan mee wil doen; eigenlijk niet. Behalve dan de feestdag waar ik wel naar uit kijk (natuurlijk). Wat jammer dat je zomaar één dag extra vrij bent volgende week en kan genieten van een meesterlijk vuurwerk. Nouja dat verwacht ik tenminste. Het moet toch elk jaar groter dan groot! En om dan misbruik van deze zaak te maken mochten ze het van mij best ook wat langer vieren hóór.. En ik weet dat ik niet mag klagen aangezien mijn lieve vriendinnetje geen extra dag vrij heeft in de week. Maar dan ben ik natuurlijk wel de lieve huisgenoot die zorgt dat de kamer schoon is en de was is gedaan. Stiekem ben ik toch wel trots op mijzelf dat ik zo onafhankelijk ben geworden en JA de afwas doe met de hand en zelf koffie zet in plaats van op één knopje te drukken. Alhoewel de meeste mensen denken dat Dubai zo luxe is, dan valt het appartement best tegen. Ze hebben wifi wel 6G en smart TV's van het oer-Nederlandse merk Philips (dat denk ik tenminste). Maar een vaatwasser en nespresso-apparaat mis ik toch wel. En ik weet dat ik niet mag klagen want het kan 10duizend keer erger als ik de werkmensen zie liggen op rieten matjes mag ik zeker niet klagen.
En dat besef ik eigenlijk heel goed dat er zo'n twee of beter gezegd driedeling is in Dubai die voor de meeste buitenstaanders niet wordt opgemerkt. Dubai bestaat uit:
De rijke Lokalen
De expats
De slaven ofwel de onderbetaalde werkers uit Azie..

En vandaag heb ik dat nog meer gezien. Tessa en ik als echte avonturiers op pad in de Ghetto van Dubai. De afgelegen zones waar geen enkel snufje van techniek en laat staan een normaal onderhouden sfeer is terug te zien. Lopend onderweg van het metro station naar onze eindbestemming een foto expositie heb ik echt mijn ogen uitgekeken. Van de illegale werkplekken waar de was letterlijk aan een zijden draadje hangt en een chemisch hoofdpijn veroorzakende geur rondhangt wordt ik echt niet vrolijk van. Ik ben en was altijd al geobsedeerd door de manier waarop mensen leven en in andere culturen. Maar dit breekt echt je hart als je een verschrompeld oud mannetje uitgeput op de grond ziet zitten wetend dat hij nog zo'n 8 uur moet werken om de bestelwagen van PEPSI heel te krijgen. Het roet loopt letterlijk van zijn gezicht af, de ogen half uitgepuild van vermoeidheid of van de honger; en dit dan tezamen in een omgeving waar ik het nog geen 3 seconden vol zou kunnen houden.

En dat was niet de enigste plek waar ik van de ene in de andere verbazing viel als je een achtergelegen koffie tentje in een steegje ziet waar ineens de Range Rovers en Bugatties staan geparkeerd op een plaats waar een horrorfilm opgenomen zou kunnen worden. Echt waar vandaag heb ik de onderwereld van DUBAI ontdekt tijdens de toch richting de expositie. Eenmaal aangekomen op het bedrijventerrein waar kunst samenkomt vond een zeer inspirerende foto expo plaats, die ging over het straatleven ofwel mijn bezieling die ik vooral gedurende de laatste 3 jaar heb leren ontdekken en in de toekomst ook verder mee wil. En als ik dan zo'n expo zie weet ik zeker dat ik hier ook aan deel wil gaan nemen.
DAMES EN HEREN binnenkort zal ik niet meer over Dubai schrijven maar over mijn nieuwe plan rondreizen om de culturen en mensen vast te leggen. Onbewust ben ik daar zoveel mee bezig en door deze Dubai ervaring heb ik ingezien dat er veel meer is dan het kikkerlandje alleen. Maargoed dit zijn dromen en wensen, maar eerst even geld sparen om dit idee te kunnen verwezenlijken.

Je merkt gewoon dat je mensen leert kennen en je eigen kennis vergroot. Dat zelfs de meest verveelde arbeiders zittend en/of uitgeput hangen op straat wel een praatje willen maken. Of dat je random in de lift wordt uitgenodigd door mensen voor privé feesten. Dat mis je in Nederland toch dat het vaak gaat om carrière etc. Tuurlijk wil ik dat ook en zal ik ook zo'n echte carrière bitch zijn in de werkelijkheid; want de POLISTE wind waait altijd. Alleen kan dat altijd nog.
Ik grap altijd doodleuk dat er een Poliste wind gaat waaien, maar ik kan het totaal niet over mijn hart verstrijken om misbruik te maken van anderen. Dat wat hier wel gebeurd.
Wij hebben op ons kantoor Mr. Don een man van 50+ afkomstig uit Sri Lanka en is hier hierheen gekomen om geld te verdienen. Hij verdient nog minder dan ons en moet letterlijk alle rotklusjes doen. Onze baas Cem knipt nog niet met zijn vingers of hij moet al naast hem staan. Het is te triest om aan te zien. Hij vraagt altijd of hij iets voor mij kan doen 'Koffie of thee maken', waarop ik altijd antwoord 'Nee, dat kan ikzelf wel. Ik ben jong genoeg om te lopen.' En dat begrijpt hij niet, omdat ie weet dat dit zijn functie is. Het is echt te zielig voor woorden dat zo'n schattig oud mannetje wordt misbruikt en hier helemaal alleen is zonder familie en eigenlijk nog wordt uitgebuit. Gelukkig maak ik hem dan wel blij met de Speculaasmolens die hij zo nu en dan uit de koektrommel pakt. Dat hij lacht en je het liefst een dikke knuffel wil geven, omdat hij die liefde niet van onze baas krijgt overgedragen in tegenstelling tot zijn werknemers.
DUS DE CONCLUSIE DIE JULLIE HIERUIT KUNNEN TREKKEN LIEVE COLLEGA'S MANON ZAL DE BESTE BAAS OOIT WORDEN! Iedereen mag zich vast aanmelden voor de company MP.

Eigenlijk ben ik doodleuk begonnen bij vrijdag en is de rest van de week een beetje overgeslagen door mijn 'ik vertel alles door elkaar heen verhaal.' Lekker op zijn Arabisch van Rechts naar Links.
Deze week op het werk was trouwens wel bizar. Tessa en ik zijn illegaal, omdat Cem te laat was met het werkvisum regelen, dus lopen wij hier rond als toeristen. Dus Cem belde van de week helemaal overstuur dat wij met hals overkop het kantoor moesten verlaten omdat er een 'controle' kwam. Oké en nu? Ga maar beneden in de cafetaria werken zonder wifi of wat dan ook. Dus dat ging natuurlijk niet. Wij eerst naar de Mall, de kledingwinkels in. Wordt Tessa ineens gebeld dat haar klant op kantoor is, maar wij mochten het kantoor niet in. Dus weer terug naar de cafetaria met shoppingbag tassen (OEPS). Gelukkig was Cem er niet, dus dat kwam goed uit. Maar het voelt wel heel ongemakkelijk op dat soort momenten, omdat je toch misbruik van de zaak maakt. Gelukkig mochten we thuis werken waar we wel internet hadden in plaats van in de te koud ge-airconditioneerde Mall. Dus wij lekker vanuit huis werken en stiekem een beetje misbruik van de zaak maken. Wij mochten sowieso de dag erop ook niet komen, dus sliepen we een beetje uit en deden alles op tempo SLOOM. Zo heeft zijn nadeel ook zijn voordeel dat je je eigen tijd en indeling kan maken en eigenlijk heerlijk kan rondhangen in de slobberbroek met een t-shirt in plaats van de koker rok met een blouse. LANG LEVEN DE CONTROLES!

Verder ben ik volgens mij wel uitgepraat over deze week. Ik voel dat het een beetje langdradig en zeurend wordt. Dus ik zal jullie met rust laten.

DIKKE ZOENEN VANUIT DE ZANDBAK